Geen enkele band is zo trouw aan zijn principes gebleven als het uit Groot-Britannië afkomstige grindcore-instituut Napalm Death. Toegegeven, de heren hebben eventjes geëxperimenteerd met wat modernere klanken ('Inside the Torn Apart'), maar voor het overige is het altijd grindcore met bevlogen politieke en maatschappelijke inslaghoeken geweest. De laatste jaren kiest de band er trouwens resoluut voor om opnieuw steeds ruiger en ruiger te werk te gaan, wat zich ook vertaalt in een terugkeer naar de oude stijl van artwork. Dat niet alleen, maar met 'Utilitarian' laten ze opnieuw horen waarom ze de onbetwiste koningen van de grindcore zijn.
Vooraleer over te gaan tot de orde van de dag: er zijn een paar experimentjes aanwezig op dit album, maar ze zijn zo sterk geïntegreerd in het geheel, dat ze haast niet opvallen. Allereerst gebruikt frontman Mark 'Barney' Greenway opnieuw erg voorzichtig zijn cleane zangstem, maar hij doet dat uiterst zelden en het staat telkens ten dienste van de song. Daarnaast is er de bijdrage van saxofonist/enfant terrible John Zorn op 'Everyday Pox'. Het zijn een paar flarden, maar het is opvallend hoe een verstorend en opvallend element een saxofoon kan zijn. Verstorend in de zin dat het past bij het thematische karakter van de song, niet als zou het nergens op slaan.
Daarnaast mag ook gitarist Mitch Harris net iets vaker aan bod komen, en behalve zijn kenmerkende hoge en schrille schreeuwen laat hij links en rechts een wat meer punkbeïnvloede zang horen. Voor het grootste gedeelte is het echter de bijzonder herkenbare brulstrot van Barney die de teksten voor de rekening neemt. Tekstueel gezien is 'Utilitarian' net als 'The Code Is Red... ' en 'Smear Campaign' een erg kwaad album geworden. Voor artiesten die zich bezig houden met het in het oog houden van de staat van de wereld, is dat uiteraard niet toevallig. Muzikaal uit zich dat in groovende grindcore splinterbommen, waar luid raggende gitaren en niet te vergeten de mitrailleurdrums de dienst uitmaken. Maar Napalm Death zou Napalm Death niet zijn mochten er niet een paar heerlijke riffs en grooves de dienst uitmaken. Zo mogen zeker het al eerder vermelde 'Everyday Pox' met saxofoon en afsluiter 'Gag Reflex' niet voorbij gaan zonder een aanbeveling.
Napalm Death is er opnieuw in geslaagd een uiterst krachtig en bevlogen album te maken, wat geen sinecure is indien een band zo lang meedraait als deze heren. Dat ze nog steeds stug vasthouden aan hun principes en tegelijkertijd zo'n sterke platen afleveren, verdient dan ook louter hulde!
