Het Zweedse Naglfar mag dan al gereduceerd zijn tot een trio na hun meest succesvolle albums 'Harvest' en 'Pariah', het onheilige vuur brandt er niet minder om! De band is altijd al een buitenbeentje geweest in de scene, vooral dankzij hun griezelige kunde om gemene en razendscherpe black metal te infuseren met pakkende en vooral beangstigende melodieën. Op 'Téras' is het goed toeven, aangezien de band hun formule nog steeds met overgave gebruikt, en deze keer zelfs gemener dan ooit klinkt!
Het titelnummer is in principe een veredelde intro, die naar Naglfar-normen erg traag en melodieus van start gaat, maar eens 'Pale Horse' losbarst is het hek van de dam. Losbarsten is trouwens het juiste werkwoord, want de barrage aan drums (met dank aan landgenoot Dirk Verbeuren) klinkt als een flink uitgebouwde artilleriedivisie. Onder de snijdende gitaarpartijen zitten nog steeds die sferische en kippenvelopwekkende lijnen die oh zo typisch Naglfar zijn. Wat wel meteen opvalt, is dat de band de meer gelikte sound van de laatste twee platen achterwege heeft gelaten en opnieuw meer voor de gruizige en hardere klank gaat. Dat gaat allicht niet bij iedereen in even goede aarde vallen, maar de band wint er wel aan agressie door.
Een aparte track is het passend betitelde 'The Monolith': dit erg doomy nummer sleept zich als een smeltende ijsreus richting de finish, maar niet zonder met overgave de concurrentie plat te walsen en zich als een litanie van pijn in het geheugen te nestelen. 'Come Perdition' klinkt in alle kwaadheid erg emotioneel, en doet zelfs denken aan 'The Perpetual Horrors', vooral dankzij een schitterende set melodieën die elke keel kunnen dichtsnoeren.
Ondanks de titel is 'Bring Out Your Dead' geen ode aan Monty Python, maar wel een geweldig meeslepend en stampende song, compleet met memorabel refrein en beukende partijen van alle aanwezigen. Wie overigens dacht dat het niet sneller of agressiever kon voor Naglfar, zal vast van de sokken geblazen worden door 'Invoc(h)ate', een track waar de band zowaar de blasts van Marduk benadert. Met chirurgische precisie razen en rammen de heren door dit monstertje, en vooral zanger Kristoffer Olivius klinkt geweldig gortig.
Op 'Téras' haalt Naglfar alles uit de kast: meer venijn, meer melodie, meer afwisseling (vooral qua songopbouw) en dat geeft het geheel een onmiskenbare toets genialiteit die smaakt naar meer. De iets toegankelijkere toon van de voorgangers is weg, het gif heeft opnieuw het boventouw genomen, en daar kan iedereen enkel blij om zijn. 'Téras' is een klein meesterwerk van een onnoemelijk onderschatte band.
