Het moet zowat de nachtmerrie zijn van elke groep: dat ene deuntje schrijven waarmee je de wereld verovert om vervolgens enkel interesse van het publiek te wekken omwille van dat hitje en voor de andere muziek die je brengt grotendeels genegeerd worden. Het overkwam het olijke Amerikaanse trio Nada Surf ironisch genoeg met hun single 'Popular' zo'n tien jaar geleden. Toch heeft deze groep heel wat meer pluimen op zijn hoed, zo mocht een uitzinnig AB publiek twee jaar geleden ervaren. Dankzij een erg aanstekelijke en charismatische uitstraling kon de security de toestroom van fans op podium niet meer tegenhouden, wat resulteerde in een mooie harmonie tussen band en toeschouwers en later in de eerste officiële liveplaat ('Live in Brussels'). Met 'The Weight Is a Gift' bewijst ook nu Nada Surf weer uit te blinken in vrolijke, speelse gitaarpop die zich prima in het hoofd vestigt.
'Mainstream' hoeft geen verfoeilijk woord te zijn, zo bewijst deze band. De elf liedjes op deze vierde groepsplaat blinken stuk voor stuk uit in hun liefdevolle melodieën en tonen aan dat Nada Surf in topvorm verkeert. Meer nog, dankzij de onschuldige uitstraling van deze muziek, lijkt het hier wel om een goed uitgegroeid universiteitsbandje te gaan. Vlotte, erg Britse gitaarpartijen versmelten mooi met een fijne samenzang en lijken zo het optimisme zelf uit te dragen. Toch zit er een diepere boodschap verscholen in deze grotendeels autobiografische plaat. Zanger Matthew Caws uit zijn frustraties over intermenselijke relaties en liefdesperikelen in mooie zinsneden als "to find someone you love/you've got to be someone you love". 'The Weight Is a Gift' is in eerste instantie een gevoelsplaat, ook al komt dat niet meteen zo over. Zo ademt de prachtig, zweverige single 'Always Love' een heuse hippiesfeer uit die de boodschap van universele liefde mooi bekrachtigt. Tekst en muziek groeien erg vaak naar mekaar toe. Het prachtige, akoestische 'Your Legs Grow' dat met piano versterkt wordt, mondt uit in een iets stevigere postrockruis, waardoor dit drietal eventjes in de stoute schoenen kruipt. Toch houdt de muzikale onschuld mooi stand. Fijn rechtdoor dravende popliedjes krijgen de nodige, afgevijlde kantjes mee om te kunnen blijven boeien. Daar heeft allicht producer en full time Death Cab for Cutie-lid Chris Walla allicht een helpende hand in gehad. Al té eenvoudige akkoordschema's en melodietjes worden mooi opgevuld met tegendraadse baslijnen of hoekige gitaarpartijen. Zo bevat heel 'The Weight Is a Gift' een vertrouwelijke balans. Een meer droevig en introvert rustpunt ('Comes a Time') brengt even een zweverige pauze in het vlotte tempo van deze plaat en ademt zelfs een beetje een droevig americanasfeertje uit. Spijtig genoeg is erna het sop ook een beetje van de kool. De laatste twee toegiften die Nada Surf doet, modderen een beetje aan en laten dit schijfje nogal doelloos uitdijen en dat is erg spijtig.
Tien jaar na hun culthitje staat deze band nog steeds stevig in de schoenen. 'The Weight Is a Gift' is een erg aanstekelijke, jeugdige plaat die een erg breed publiek kan boeien. Dat een echte single nogal ontbreekt, dwingt tot nadere beluistering en dat siert allicht deze drie heren.
Meer over Nada Surf
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
