Los van de vrij slappe bandnaam, is Nachtblut een band die zijn uiterste best doet om industrial met een lichte black metaltoets te brengen. Dat laatste zit hem vooral in de raspende vocalen, die jammer genoeg niet echt passen bij de rest van het geheel. Maar weet 'Dogma' te overtuigen voor de rest?
Het antwoord daarop is pijnlijk genoeg 'nee'. Alles aan deze schijf ademt middelmatigheid uit, en als er een zaak is die dodelijk is binnen eender welk genre, dan moet dat gegeven het wel zijn. Het begint al met de composities, die ronduit saai en slaapverwekkend zijn. Nergens stapt Nachtblut buiten de lijntjes, alles is geënt op traditionele rock- en popstructuren en hoewel dat an sich nog kon werken, doen ze er te weinig mee om enige impact te verzorgen.
De gitaarlijnen lijken op doorslagjes van Oomph! en Rammstein, de toetsenpartijen zijn vaak lachwekkend door het gebruik van kinderachtige klanken en erg voorspelbare riedeltjes, en het pompen wat in industrial echt een vereiste is, ontbreekt overal.
De zang werd al in het begin vermeld, maar mocht de frontman zich bedienen van een lijzige, cleane zangstem, dan zou 'Dogma' nog wel ergens relevantie hebben. Maar driewerf helaas: de hele tijd wordt er korzelig geschreeuwd, en die rauwe zang is zo flets dat het simpelweg begint te irriteren.
Het is een raadsel waarom Napalm deze act onder de vleugels heeft genomen: ondanks de hoge kwaliteitsgraad van de laatste jaren, is deze blijkbaar door de mazen van het net geglipt. Nachtblut is een act die op geen enkel vlak boven de middelmaat uitstijgt, brengt flauwe songs en moet zich dringend herbronnen willen ze op eender welke manier indruk maken. Songtitels als 'Der Weg Ist Das Ziel', 'Ich Trinke Blut' of 'Vulva' zouden ze om te beginnen ook al beter achterwege laten,want hoe kan een act nu serieus genomen worden met zoiets op een plaat?
