Geweldig pretentieus kan Nyles Lannons tweede cd, 'Chemical Friends', niet genoemd worden. Mooi bescheiden is als typering beter op z'n plaats hier. De 11 tracks zijn zonder uitzondering betrekkelijk eenvoudige songs met sobere melodieën, maar blijven even gemakkelijk uit de buurt van lo-fi geknutsel of zieligheid. De basis van getokkelde akoestische gitaar en de soms meerstemmige zangpartijen voelen af en toe heel '60s aan en vertonen zelfs trekjes van Simon & Garfunkel. Dit echter zonder de (sympathieke) naïviteit die de songs van dit duo zo kenmerken. Daarvoor zijn Lannons nummers net te zacht en zingt hij ze net te laag. Bovendien strooit hij fijne elektronisch geschuifel, kleine keyboardmelodietjes en hier en daar een snuifje elektrische gitaar over de akoestische basis, waardoor de muziek niet retro, maar resoluut hedendaags klinkt. Dit effect wordt nog versterkt door de bescheiden behandeling die de lichtelijk hese stem van Nyles Lannon ondergaat: van een beetje echo tot in verschillende lagen opgenomen en dan op elkaar geplakt.
De combinatie van gitaarwerk en lichte elektronica geeft hem de kans om de nummers in fraaie arrangementen aan te bieden. Opener 'The Catch' wordt zo één van de sterkere tracks waarin de muzikale aankleding voorzichtig verandert van strofe naar strofe. Op andere momenten, zoals in 'Hollow Heart' doet Lannon het met wat minder en zijn de songs wat naakter. In beide gevallen vermijdt Lannon systematisch om naar climaxen te streven. De muziek blijft zo uitermate poëtisch, maar van enige noemenswaardige spanning is zelden sprake. Deze "low profile" attitude belet hem echter niet om enkele keren wat resoluter de kaart van de elektronica te trekken. In de hoofdwieger 'My Last Breath' bedient hij zich zo vooral van licht pruttelende geluiden met een perfect bijpassend beatje. De keyboards maken het arrangement naar het einde toe iets grootser, maar alles blijft smaakvol en betrekkelijk bescheiden. Ook de opbouw van 'Demons' houdt Lannon strak aan het lijntje. Met het typerend elektronisch geschuifel en geklik, de verknipte stem en het voorzichtig openplooien, zou deze track niet misstaan op een release van het Duitse label Morr. Het belang van de (akoestische) gitaar en de bijbehorende singer-songwriterattitude van de man en zijn muziek, plaatsen hem echter wat buiten de typische elektropop.
'Chemical Friends' mag dan geen nieuwe standaard zijn, in alle voorzichtigheid en subtiliteit klinkt de cd aangenaam en uitnodigend. Of hoe ook muzikale bescheidenheid kan sieren.
Meer over n.Lannon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
