Fans van het ter ziele gegane Noorse Autopulver mogen zich verheugen. Hoewel de geboortegrond van de groep zo'n 2000 km verwijderd is van die van My Architects, klinken beide bands als mekaars verlengde. Vooral de karakteristieke stem van de jonge Aid Burrows benadert sterk de zang van viking Dagga. Verwacht bij het debuut van deze vijf heren uit Warrington (tussen Liverpool en Manchester) dus gerust zweverige poprock met een licht experimenteel randje. In tijden dat Coldplay met twee Grammy Awards gaat lopen, betekent dat gewilde muziek.
Om meer namen te noemen: dit debuutplaatje van negen liedjes kwam tot stand dankzij medewerking van James Sanger (Keane, U2) en is gemixt door Ian Grimble (Manic Street Preachers, Travis). Daarmee wordt ook meteen heel duidelijk hoe 'Grand Designs' klinkt. Episch, melodieus gitaarwerk in zachte constructies zorgt voor een grote toegankelijkheid. Breekbare, mooi openbloeiende liedjes getuigen zowel van een goed songschrijversgevoel als een duidelijk commercieel gefundeerde ingesteldheid. Met name het zachtaardige 'Under the Pines' vleit zich met zijn aanstekelijk refrein meteen in het oor en dankzij zijn wijde arrangementen lijkt een engeltje in het oor te pissen. Zonder echt een kloon te zijn van de grote schare Britse gitaarpopbands, zorgt My Architecs voor een gemoedelijke stemming. Dankzij enkele tegenritmes, minder voor de hand liggende riffs of om mekaar wentelende zangpartijen blijft dit kwintet beklijven. Deze langzaam passerende gevoelsmuziek had wel nog een beetje opgevrolijkt mogen worden met een uptempo nummer, want 'Grand Designs' is een vrij lome plaat. Zelfs met ondersteuning van een gedreven baslijn blijft een nummer als 'Please' wat traag overkomen. Verder probeert My Architects het imago van al te vlotte popband wat van zich af te schudden in dit nummer, wat helaas een vrij geforceerde, tegendraadse indruk geeft. Enkel het erg open en helder overkomende 'What Would You Do?' komt als een ware, optimistische openbaring over en vormt dan ook het hoogtepunt van dit schijfje. Met een akoestische, korte afsluiter en wat zweverige, oriëntaalse nevels met 'oooh' zangen als afsluiter, dooft deze cd spijtig genoeg nogal zielloos en onbevredigd uit.
Dat er nog heel wat te verwachten valt van het Britse gitaarpoplandschap, bewijst een groep als My Architects. Met een geheel eigen uitstraling en een fijn plaatje neigt de band meteen richting top. Commerciële strategieën ten spijt, moet echter vastgesteld worden dat deze vijf heren er nog niet helemaal staan. Met behulp van iets sterkere melodieën, een meer optimistische spirit en wat meer muzikale waaghalzerij is voor My Architects echter een grote toekomst weggelegd.
