Het moet een beetje frustrerend geweest zijn voor Mike Herrera: de man wil een positieve boodschap de wereld in sturen door leuke muziek te maken, maar stoot tegen kompanen die – om familiale redenen- niet mee op tour willen gaan. Vandaar dat de MxPx-All-Stars deze zomer de Europese festivals afschuimen: een liveband waarbij Herrera wordt bijgestaan door drie muzikanten van het Zwitserse punkrockproject Cancer. Voordeel: de originele bandleden hebben in Washington meer tijd over om goede muziek te maken en op te nemen. Wanneer er dan nog drie jaar studiostilte ligt tussen het laatste wapenfeit, worden verwachtingen hooggespannen.
Met ‘Plans within Plans’ strooit het trio opnieuw met bergen positivisme. Naar goede gewoonte bulkt ook het negende album van de melodieuze punkrock die de vocale meerstemmigheid van Bad Religion met de sterke gitaarriffs van Descendents combineert. De groep profileert zich als een soort van collegeband en gooit speeddrums, rock’n’rollpatronen met tegendraads swingende gitaren en eenvoudige teksten in een smakelijke mengelmoes. Het sterke meezingkarakter van zijn feestpunkliedjes veroorzaakt dan ook een prima samenhorigheidsgevoel, dat wordt bevestigd in opener ‘Aces Up’ (“stand unite as one”).
Wat dit album echter zo sterk maakt naast de onwijs vrolijke skatemuziek, is de voortdurende afwisseling tussen hoge en lage zang, snelle en trage nummers. De muzikale formule mag dan al eenvoudig zijn, toch blijft het plaatje dertien songs lang zijn prettig gevoel vasthouden. Een enkele keer zet het trio iedereen zelfs op een verkeerd been, wanneer in ’The Times’ geopend wordt met een vette baslijn die de weg lijkt te willen vrijmaken voor slapstick country en linedancing. Gelukkig blijft het bij een meer downtempo gitaarpopsong die in zijn trager intermezzo zelfs wat krijgt te kampen met komische, psychedelische effectjes.
Soms klinkt de plaat wat stouter. ‘Far Away’ biedt iets steviger gitaarwerk. Halverwege vertraagt het tempo en verlaagt de wall of sound terwijl Mike Herrera zelfs even tot schreeuwen overgaat: een knipoog richting hardcore. Ook het korte ‘Screw Loose’ lijkt iets woester met nogal vuile zang, spichtige gitaren en het neemt ook tekstueel ernstige vormen aan (“I’m really messed up, how did I get this way? I have to break something. Just to feel ok.”). Maar meestal houdt de frontman ook nu echter van een haast puberaal positivisme. In zijn alledaagse teksten blijven haat- of antigevoelens opvallend afwezig en krijgt de luisteraar meezingmomenten als “These are the times I’ve been living for. Every day is better then the one before”.
‘Plans within Plans’ is een dijk van een punkrockalbum, eentje die vrolijk rondcruisen in de wagen met open raampjes en kijken naar vrouwelijk schoon aanmoedigt. Een breed tienerpubliek staat klaar om veroverd te worden, maar ook op hogere leeftijd is het soms moeilijk een smalende glimlach te onderdrukken. De bergen leuke livefoto’s in het boekje bieden overigens een amusante extra.
