Zelf omschrijft hij het album als William Faulkner op muziek. Munly heeft literaire ambities, zoveel is duidelijk. Bij dit debuutalbum van de dichter / singer-songwriter zit een (vrijwel volledig overbodige) begeleidende dvd, waarop de luisteraar niet alleen foto's bij de muziek kan bekijken, maar ook zijn teksten kan lezen en ze zelfs horen declameren door Munly zelf. Zo uniek als de bleke, lange man met ingevallen ogen en cowboyhoed eruit ziet, zo vreemd is ook zijn mix van Southern poëzie en donkere folk.
Openingstrack 'Amen Corner' laat al meteen horen dat Munly & The Lee Lewis Harlots geen gewone groep is. Hij gaat sober van start met en warme elektrische gitaar en zijn lage, geforceerde stem. De poëtische dimensie van zijn complexe teksten is meteen duidelijk. "It's glorious today so you know that it'll pass away. / The doves and snapping turtles bite at me. / Catatonic ash, don't bump against them tender wounds. / This petunia lands smells of timothy." Thema's als de vergane glorie van het Zuiden, apocalyptische mystiek en verwrongen seksualiteit zijn nooit veraf. Wanneer een opzwepende drum en strijkers invallen en Munly het op een soort jodelen zet, laat hij zijn luisteraars al van in het begin verbouwereerd achter. Het is duidelijk dat hij voor de gekwelde mystiek van 16 Horsepower of Woven Hand ging, maar jammer genoeg is hij blijven steken bij lachwekkende pathos en pseudo-intellectueel gewauwel. Idem voor 'Old Service Road': begeleid op banjo lijkt hij de getourmenteerdheid van David Eugene Edwards te imiteren. Opnieuw versnelt het tempo in het refrein en verandert het nummer in een cowboysquaredance waarin banjo en viool met elkaar duelleren.
Op zich mag de folkinstrumentatie er wel zijn: met mooie strijkers, warme akoestische gitaren en accordeon hebben ze een knappe sound opgebouwd, waarin de sfeer van het Zuiden wel degelijk wordt opgeroepen. Ook met de stemmen van The Lee Lewis Harlots is niets mis. Hun hoge, folky samenzang doet nog het meest denken aan Laïs. 'Goose Walking Over My Grave', een nummer waarin de dames meer op de voorgrond komen, is op zich dan ook geen slechte song. Munly's gebrek aan zangtalent wringt het echter de nek om. Hij gebruikt zijn grote stembereik – van een lage bas tot een hoge sopraan – iets te uitbundig, waardoor zijn stem theatraal en haast gothic klinkt. Dat etaleert hij in een nummer als 'Cassius Castrato The She-Male Of The Mens Prison', waarin zijn kopstem een rollenspel speelt met zijn diepe basstem. Het resultaat klinkt eerder grappig dan indrukwekkend.
Munly wou met dit vijfde album zijn verhalen en poëzie combineren met de donkere folk van het Zuiden à la 16 Horsepower. Jammer genoeg slaagt hij in geen van beide: zijn theatrale stem maakt een parodie van zijn eigen nummers. Het resultaat is dan ook eerder grappig dan begeesterend.
Meer over Munly & The Lee Lewis Harlots
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
