Opwekkende titel die deze derde schijf van de Zwitserse grindcoreband bezit. Nu goed, de staat van de wereld is misschien niet direct ideaal en dat is precies de perfecte voedingsbodem voor deze jongens. Net als voorheen blazen ze ongemeen hard en bijzonder brutaal door maar liefst vierentwintig nummers en laten ze geen spaander heel van het meubilair.
Mumakil is nochtans geen echt doorsnee grindcoreband. In tegenstelling tot veel collega's binnen het genre valt deze act vrij goed te herkennen dankzij een iet of wat warmere sound. Dat is helemaal het geval op 'Flies Will Starve': de gitaren klinken bij momenten haast wollig en doen soms meer aan potige rock denken. Althans, qua klank toch, want voor het overige geeft Mumakil gas alsof er geen morgen is. Er is eveneens een nieuwe slagwerker in de gelederen die hier en daar iets nieuw en afwijkend probeert. In tegenstelling tot rechttoe-rechtaan drumwerk, zitten er aparte breaks en ongewone wendingen in het geheel. Hier en daar is dat een tikje geforceerd, maar door de band genomen helpt het de afwisseling een pak vooruit.
Rest nog de vraag hoe agressief dit album klinkt, maar met titels als 'Fucktards Parade', 'Piss Off' of 'Designed to Fail' is het verdraaid duidelijk dat Mumakil nog steeds erg kwaad is op alles en iedereen en dat ook met veel genoegen uitdraagt. Dat wordt extra in de verf gezet door de lompe en rauwe brul van vocalist Thomas, die briest als een stier die een overdosis testosteron in zijn systeem heeft zitten. Subtiliteit is met andere woorden compleet niet aan de orde voor 'Flies Will Starve' en dat maakt dit derde schijfje opnieuw een erg energetisch en frenetiek werkstuk dat de afwas of eventuele afbraak enorm snel doet gaan.
Geen grote verrassingen op dit album, maar dat hoeft ook niet: Mumakil doet waar de band goed in is en dat is razende en in-your-face grindcore produceren. Niet meer, niet minder.
