De gloriedagen van Mucky Pup zijn al zo'n goede twintig jaar voorbij. Al spoedig besefte deze band uit New Jersey dat de concurrentie met de vele hardcore- punkbands in die tijd te groot werd waardoor na debuut 'Can't You Take a Joke' resoluut voor de stempel 'plezier' werd gekozen. Deze stijl, de voorvader van pretpunk, werd wereldwijd gesmaakt. Dat leverde een dikke vijf jaar roem op, die een pijnlijk hoogtepunt kende toen Green Jelly de rechtzaak voor plagiaat won met zijn bijna letterlijke vertolking van MP's 'Little Pigs'. Na het derde album, 'Now', verliet de helft van de band het strijdperk om het nog bekendere Dog Eat Dog op te richten. Nu 'Now' zijn twintigste verjaardag viert, wordt het verhaal van Mucky Pup nog eens afgestoft, wat resulteert in een uitmuntende heruitgave waarin zowel dit album als het vorige 'A Boy in a Man's World' wordt samengevoegd.
Hardcore in een notendop: een moddervette gitaarsound, speeddrums, eventuele funky Chili Pepper-bas en half gezongen, half geroepen zangfrasen. Verder zijn songs liever kort dan lang, wat in deze re-release uitmondt in net geen dertig (!) tracks. Mucky Pup houdt echter van lol en afwisseling, waarbij niet enkel de bekende Batman-melodie wordt geïmiteerd, maar naast hun trashmetal en punk ook uitstapjes richting foute country ('Someday') geoorloofd zijn. De term crossover, een afgesplitst genre van hardcore, is hier op zijn plaats en wordt vooral op 'Now' ontzettend hard doorgedreven, getuige een zelfs enkel door elektronica gedragen 'Headbangers Ball and the 120 Minutes'. Teksten zijn dan ook vaak pretboodschappen ('Hippies Hate Water', 'Death by Cholesterol') met een erg groot meezinggehalte. Wie doorheen de grote lolbroek prikt, vindt echter ook songs die technisch lekker gebald zitten, vakkundig gespeeld worden en rocken als een beest. Een stevige eindproductie van Bill Klatt en medewerking van ondermeer Billy Graziadei van Biohazard hebben deze platen verder geen windeieren gelegd. Energie is steevast het codewoord, hoewel het allerlaatste 'Yesterdays' met zijn bijna vijf minuten toch een toekomst voorspelt die meer afglijdt richting liefdevolle popmuziek, tevens het einde van de hoogdagen van Mucky Pup.
Deze dubbelaar is een stukje heerlijke nostalgie. Mucky Pup had duidelijk alle reden om bij de groten te mogen horen eind jaren '80. Het is zelfs opvallend hoe hedendaags en nog steeds leuk deze twee albums klinken. Bijna dertig liedjes is van het goede misschien net wat veel, maar de wetenschap dat de band in zijn originele bezetting momenteel aan een wereldwijde reünietoer bezig is, doet toch stiekem uitkijken naar een middelgrote festivalweide waar de jongens op podium mogen staan.
Meer over Mucky Pup
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
