Toegegeven, met een bandnaam als Muchachito Bombo Infierno kan een mens buiten komen. Onder leiding van gitarist-zanger Muchachito stoeit dit gezelschap uit Barcelona op zó'n genietbare manier met allerlei fraais uit de zuiderse muzieksector (rumba, salsa, flamenco, reggae, ska) dat de bus naar hun hel (infierno) vlugger vol zal zitten dan de trein naar veiligere oorden. Wie daarbij denkt aan het bekendere Ojos de Brujo zit trouwens op een goed spoor, want naast stadsgenoten zijn deze laatste band en Muchachito Bombo Infierno ook label- en stijlgezellen, al dwalen Muchachito en zijn getrouwen nog iets verder af van de zuivere salsa- of flamencotraditie. Een probleem hoeft dit niet te zijn, zeker niet voor wie zijn muziek ambiancerijk en opzwepend wil hebben, want hoewel niet alle tracks even sterk zijn, zakt de cd nergens in elkaar. Daarbij sleuren enkele ronduit onweerstaanbare nummers de plaat moeiteloos over de lijn die het goedkope van het gezond populaire scheidt.
Vooral wanneer de groep van de lekker hees zingende Muchachito bijgestaan wordt door de vierkoppige blazersectie Gigoleto Brass vliegt het dak er af. In 'Me Tienes Frito' poten ze een heuse bigbandsalsa neer en bij 'Será Mejor' zwaait gemene funk de plak met een typische kort aangeslagen elektrische gitaar. Even gemakkelijk laveren ze echter binnen één nummer tussen verschillende stijlen. Het openende 'El Compadre' zet in als de soundtrack bij een politieserie met een funky gitaarritme dat de blazers ondersteunt. Dan neemt de band een bocht naar rechts en belanden ze in countrywater om later om te keren richting jazztango. Dat de groep ook zonder de extra blazers gensters slaat, mag blijken uit het aandringende, passionele en flamencoachtige 'Eima' dat moeiteloos elke luisteraar opvrijt. Hoewel het nummer de ritmische scherpte van de originele flamenco wat afvijlt, blijven de ratelende akoestische gitaar, het handgeklap en het ritmisch hoekige brugdeel sensueel genoeg om een gevaar te betekenen voor elke "vaste" relatie.
Op tijd en stond wordt wat gas teruggenomen met enkele reggaeverwante tracks – hoewel 'Luna' met een onverwachte demarrage op het einde alsnog in een salsadraaikolk terecht komt – wat lichtjes funky latin, zonnige pop of ska. Hier verliest de muziek bij momenten de prikkels die de eerste nummers constant op de luisteraar afvuurden. Met het afsluitende 'Paquito Tarantino' geven de Spanjaarden – inclusief de extra blazers – er echter nog eens een ferme lap op. De snel herhalende surfgitaar waarmee de track inzet maakt de verwijzing naar regisseur Quentin Tarantino helemaal waar. Even gevaarlijk als diens films dikken de blazers de sfeer aan tot de track een funky wending neemt en het lijkt alsof de camera switcht richting Blues Brothers in een latino kleedje.
Aanstekelijk, sexy en bij momenten zelfs uitdagend is dit een salsa-latino gelieerd cd'tje dat niet zomaar verzandt in de cliché's en nog net genoeg van het origineel bewaart om te blijven gloeien. Kunst zal dit schijfje zeker niet zijn, maar misdadig fijn des te meer.
Meer over Muchachito Bombo Infierno
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
