Wanneer Mu in een bericht van de distributeur "the Velvet Underground of clubland" wordt genoemd, stelt dat hoge verwachtingen waarvan iedereen weet dat ze niet gehaald kunnen worden. 'Afro Finger and Gel' doet echter nog veel minder. De uitwerking van de meestal behoorlijke ideeën laat fel te wensen over zodat verveling wel eens durft toe te slaan.
'Jealous Kids' is als opener nochtans absoluut niet slecht. Een niet te snelle, zoemende beat wordt langzaamaan dikker met drum en vreemd gezang. Na een tijdje komt ook een spreekkoor geregeld opduiken. De beat blijft echter steeds aanwezig, soms subtiel, soms doordrammend. Afrikaans slagwerk neemt af en toe de fakkel over om een heerlijk swingende maar ook prikkelende mix af te leveren. Bij 'Let's Get Sick' is het latin-percussie die de beat en het zingen/schreeuwen vergezellen. De beat is harder dan in het openingsnummer, maar dat resulteert niet in een even boeiend nummer. Zowel het begin als het verrassende intermezzo met wat r&b-gezang mogen er best zijn, maar uiteindelijk eist de ééntonigheid zijn tol. Die ééntonigheid blijft de hoofdrolspeler in het nog veel snellere en hardere 'Afro Finger'. Dan is 'Hello Bored Biz Man' veel leuker. Een droge hartslag loopt stilaan over in een meer mechanische beat die omringd wordt door allerlei geluiden. Met leuke cartoon-achtige stemmetjes en ongelofelijk aanstekelijke jazzy latin-ritmes swingt dit nummer de pan uit. Dat de ritmes geregeld net achter de tijd gespeeld worden zorgt ervoor dat de beat af en toe een beetje stokt, maar dat past perfect. Met dezelfde stemmetjes als in het vorige nummer wordt in 'My Name Is Tommi' een dialoog opgebouwd over een troebele liefdesrelatie. De spookhuismuziek op de achtergrond zorgt voor een bevreemdende drukkende sfeer. Met veel gevoel voor ritme en met verschillende intonaties worden de gesproken stukken ook muzikaal sterk en grappig ingevuld.
De andere nummers schuimen nog verschillende dance-genres af, met wisselend succes. De basis van de nummers zit meestal wel goed, maar Mu slaagt er niet in om herhaling, toch een intrinsiek kenmerk van zijn muziek, boeiend te maken. Tracks als 'Chair Girl' en 'Tell You Something' weten wel nog te boeien. Vooral die laatste brengt met stevig gitaarwerk nog iets extra. De rest is er helaas erger aan toe: de soms erg harde sound weet nergens te imponeren en verveling blijft de overhand nemen. Zo eindigt het album ondanks enkele behoorlijke nummers toch in mineur.
Meer over Mu
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
