Een van de enfants terribles van het hippe Ninja Tune-label, Mr. Scruff, laat zich opnieuw opmerken. Animatiecartoonist, producer en prozaschrijver Scruff ofte Andy Carthy zit geen seconde stil, maar heeft er toch zes jaar over gedaan om nog eens een nieuwe plaat uit te broeden. Zijn vriendschappelijke bacterie is er eentje die opvallend weinig inpikt op de kolders, grillen en grollen uit het verleden, maar met zijn stevig verankerde beatproductie met twee voeten in het jaar 2014 staat.
Stevig verhakkelde samples, kloppende hiphopbeats en fuzzy lagen blijven present en vormen een decor voor twaalf melodieus sterke popsongs. Mr. Scruff maakt het lekker bont en beweeglijk, zoals een goede ziektekiem betaamt. Opener ‘Stereo Breath’ zet meteen een serieuze toon en houdt het opvallend loom en duister, terwijl bijdragen als ‘Come Find Me’ (met krediet voor de soulvolle zang van Vanessa Freeman) het zoet en luchtig houden. Met name Denis Jones, die vier van de twaalf keer zorgt voor een vrij lage, intieme vocale invulling, zorgt ervoor dat ‘Friendly Bacteria’ toch een onverwacht sombere ondertoon heeft.
Wie goed oplet – wat maar beter gebeurt bij werk van deze bonte klankknutselaar - kan vaststellen dat de producer zijn huiswerk zorgvuldig heeft gemaakt. Diepe, penetrante bassen en beats die soms een fractie van een tel missen of tweemaal over elkaar worden gelegd, zorgen voor een spitsvondige ritmische omkadering van deze mechanische hiphopmuziek. In de titeltrack vertaalt zich dat in aan dansvloer schatplichtige beats en moddervette, naar dubstep knipogende synthesizertonen. Een zorgvuldige legoconstructie van samples en tunes zorgt verder voor een nogal fragmentarisch en hakkende uitstraling. Zo is ‘Deliverance’ dat vadsige scheetgeluiden met hoog tinkelende stipjes door elkaar gooit, een verslavende instrumentale track.
Doorheen dat bonte geheel gooit Mr. Scruff een boel net niet tastbare funkaccentjes die alles zowel wat vermenselijken als aanscherpen- vaak niet meer dan fragmentjes van het werk van Cinematic Orchestra bassist Phil France. Die finesse uit zich overigens een stuk sterker dan de opvallend galmende piano in ‘Render Me’ of de melancholische vioolstrijken van ‘He Don’t’. De cartoons en gimmicks lijken het dus toch te winnen van de mens.
Zoals verwacht, is ‘Friendly Bacteria’ een inventieve plaat. De pretparkfase is duidelijk voorbij en heeft plaats gemaakt voor subtiliteit. Spijtig genoeg laat Mr. Scruff het wat na om echt opvallend of eigenwijs uit de hoek te komen, waardoor dit album nooit echt naar de keel grijpt. Genietbaar, maar niet essentieel, heet dat dan.
