'Movietone' is een nogal gemanipuleerde en gegroeide plaat van de gelijknamige Schotse band. Na wat puzzelen en knutselen en positieve signalen vanuit de muziekindustrie heeft spilguur Kate Wright stelselmatig nieuwe muzikanten bijeen gezocht en zo steeds nieuwe muzikale ideeën opgedaan. Hoewel ze uiteindelijk tot een solide formule is gekomen van gitaar, drum, klarinet, bas en cello is deze debuutplaat schijnbaar toch een samenraapsel van verschillende muzikale creaties.
Tegendraadse en wervelende gitaarpartijen in één langgerekt akkoord, sombere en simpele ritmen en een weefsel van andere instrumenten omkaderen veelal op psychedelische wijze de scanderende murmelstem van frontvrouw en stichter Kate. Hierbij is de mosterd duidelijk gestolen bij de jaren '70 bands als The Doors of The Velvet Underground. Toch is Movietone niet altijd koek en ei en durft de rommelige lo-fi van deze band wel erg onsamenhangend te worden. Of het nu in de fase is toen de band nog uit 3 leden bestond, was of in een latere evolutie, telkens slaagt het gezelschap er in om een eigenzinnige verzameling van warrige muzikale impressies samen te smakken. Soms lijkt Movietone wel te blijven steken in de fase van het stemmen van de instrumenten. Met haar doffe, murmelende uitspraken probeert de frontvrouw soms wanhopig de verschillende instrumentale elementen aan mekaar te rijgen. Het blijft echter regelmatig speuren naar de feitelijke nummers en een oogje dicht knijpen wanneer de cello een valse snaar aanstrijkt. Maar dat rommelige karakter durft op deze plaat even goed te sieren. De originele invalshoek en de soms vreemd hoekige arrangementen werpen aanvankelijk een hoge tolerantiedrempel op. Wanneer de band in 'Orange Zero' echter plots kiest om een stormwind van valse noise te lossen, drijven ze het experiment wel wat te ver. Grootste verwijt is dat deze plaat bulkt van verschillende muzikale ideeën, maar verder vergeet om een consistent verhaal te vertellen. Daardoor verdwijnt de identiteit van de groep en de geloofwaardigheid van deze plaat. Dat maakt ook dat de minimalistische muziek van Movietone na een tijdje nogal zeurend en armoedig overkomt ('Darkness Blue Glow'). Dat is spijtig, want naar het einde van de plaat toe vindt de groep met haar uitgebalanceerde fluisterpop wel een vaste identiteit en slaagt ze er in om zelfs enkele zeer fijne nummers te maken. Een extra track met een demoversie van het openingsnummer is dan weer geheel uit den boze.
Excuses als 'We do not claim to be brilliant musicians' kunnen de plaat helaas niet meer goedmaken.
Meer over Movietone
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
