Als de Duitsers van Mouse On Mars op de proppen komen met een nieuw album is het altijd gissen naar wat er juist op het schijfje zal staan. Van ambientdub met techno-invloeden over een vlot verteerbaar allegaartje aan elektronische stijlen tot meer vocale pop- en rockexploten, Jan St. Werner en Andi Toma hebben het in hun dertienjarige carrière allemaal wel eens uit hun computers getoverd. Toen ze vorig jaar voor hun tiende album het Ipecaclabel van Mike Patton uitkozen groeide bij de fans dan ook het vage vermoeden dat de heren wederom een totaal andere koers zouden gaan varen.
En ja hoor, Mouse On Mars' nieuwste worp 'Varcharz' blijkt radicaal anders dan wat ze ten gehore brachten op 'Radical Connector' (2004) en het live-album 'Live04' (2005). Zo is gastdrummer Dodo Nkishi nergens meer te bespeuren en ook van 'echte' instrumenten (lees: drums, bas en gitaar) is er niet langer een duidelijk spoor. Toch is er sprake van enige continuïteit in vergelijking met eerder werk. Enkele nummers op 'Varcharz' roepen namelijk spontaan een punkrockgevoel op, met een dikke muur van overstuurde geluiden die wild door de speakers blazen. 'Düül' bijvoorbeeld, waar de rommelig vuile drums nauwelijks boven het geronk van een metal-achtige oerriff uitkomen en de elektronische feedback nu en dan pijnlijk schel uit de hoek komt. Om het zootje helemaal compleet te maken voegt het freaky duo nu en dan vuile, vingervlugge synthsolo's toe. Ook 'Skik' klinkt als een bende gestoorde robots die een loodzware stonerrocksong repeteren met een zoemend dikke baslijn, een strakke overstuurde drumbeat met een overdaad aan luid sissende cymbalen en een bataljon in feedback verdrinkende gitaristen. Op andere momenten klinkt Mouse On Mars dan weer heel hoekig en puur elektronisch, al blijven ook hier de distortion- en feedbackeffecten voortdurend ingedrukt. Met de zes minuten durende opener 'Chartnok' lijken Werner en Toma iets Aphex Twin-achtigs uit hun sequencers te willen stuwen, maar laten de song vreemd genoeg al na enkele maten verwateren tot een emotieloze kopie van het origineel. 'I Go Ego Why Go We Go' en 'Retphase' zijn dan weer schatplichtig aan het minimale werk van oude elektromeesters als Kraftwerk en Afrika Bambaata, maar beginnen al na enkele minuten op de zenuwen te werken door een gebrek aan structuur en opnieuw een overdaad aan goedkope, overstuurde 8-bit geluiden. Op nog abstractere tracks als 'Inocular', 'Bertney', 'Hi Fienilin' en de totaal van de pot gerukte (negen track-ID's tellende!) aanloop naar afsluiter 'One Day, Not Today' loopt Mouse On Mars zelfs helemaal verlopen in zijn geforceerd experimentele labyrint van digitale ruis, bitcrushers en feedback.
Ook al doen bepaalde micropassages op het album de luisteraar herinneren aan wat beide heren ooit voor moois maakten, nergens kan 'Varcharz' langer dan twee minuten te boeien. Wie niet vies is van een flinke portie tegendraadse elektronica met rock-, glitch- en elektro-invloeden, zal hier en daar op wel iets vinden dat te pruimen valt, maar het leeuwendeel van deze plaat is eenvoudigweg te bestempelen als 'hoogdravende moeilijkdoenerij'. Hopelijk heeft de - overigens al aangekondigde - elfde langspeler van Mouse On Mars opnieuw wat meer om het lijf.
Meer over Mouse On Mars
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
