Een nieuw jaar, een nieuwe Motörhead: er is echter niemand die daar rouwig om kan zijn. Niet alleen is dit power-rock-'n'-rolltrio onvermoeibaar (frontman Lemmy is ondertussen zestig!) maar zoals een goede wijn leveren ze de laatste jaren steeds betere albums af. Voorganger 'Inferno' was lang niet misselijk en een van de hardste Motörhead-schijven van de laatste vijftien jaar, maar 'Kiss of Death' mag er meer dan wezen. Het drietal neemt misschien iets meer gas terug en gebruikt wederom meer melodie dan op de voorganger, maar dat levert enkel een nog aanstekelijker plaatje op.
Op gekende wijze opent 'Sucker' het album: de potige drumpartijen van Mikkey Dee, al jaren de kloeke polsslag van de band, leveren zoals gewoonlijk een solide fundering voor de ronkende en grommende bas van Lemmy. Gitarist Phil Campbell zal nooit een virtuoos worden, maar zijn aanstekelijke en eenvoudige gitaarlijnen, gecombineerd met bluesy Chuck Berry-achtige solo's smaken naar meer. Hét best gekende element blijft uiteraard de rauwhese blaf van Lemmy Kilmister zelf, die weer heerlijk over alle conventies walst. 'Kiss of Death' is net zoals 'Inferno' een behoorlijk kwaad album geworden, al blijkt deze keer religie de kop van jut te zijn. Dat wil hoegenaamd niet zeggen als zou deze plaat zwaar op de hand zijn, integendeel. De nodige serieux wordt afgewisseld met leuke songs als 'Christine', waarop Lemmy zich luidop afvraagt waarom hij niet in het bed van de dame in kwestie kan belanden. De grote verrassing van dit album is de rasechte ballad 'God Was Never On Your Side', die opgefleurd wordt met strijkers en regelmatig doet denken aan die andere Motörheadballade, 'Love Me Forever'. 'Trigger' en 'Sword of Glory' zijn dan weer Motörhead pur sang: razende rock-'n'-roll die netjes van a naar b gaat. Opvallend is ook 'Kingdom of the Worm', dat schijnbaar teruggrijpt naar een vroegere snelheidsduivel als 'Sacrifice': het nummer ademt in ieder geval dezelfde opgefokte en nihilistische sfeer uit. 'Going Down' mag vervolgens met een fikse boogie het album in stijl afsluiten.
Er zit nog lang geen sleet op de formule, dat bewijst deze plaat eens te meer. Motörhead blijft eigenzinnig zijn eigen koers varen en dat is iets waar veel mensen bijzonder gelukkig mee zullen zijn. Het adagium 'levende legende' is dan ook meer dan ooit van toepassing op het beste rock-'n'-rolltrio sinds jaren, wat ze album na album blijven bewijzen.
Meer over Motörhead
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
