De manier waarop de drie leden van het Motion Trio op de cover van 'Playstation' nonchalant en quasi uitdagend hun rockimage tentoonspreiden, kan voor misverstanden zorgen. Van machowaardige volumes of rockcovers is op deze cd hoegenaamd geen sprake en hoewel de drie zweren bij akoestische accordeons, een klassieke opleiding genoten hebben en technisch sterk voor de dag komen, geven ze zich nooit over aan louter virtuoos toets-, trek- en duwwerk. De technische beheersing van de drie klinkt op 'Playstation' heel vanzelfsprekend en het accurate samenspel is bij momenten zeker zo indrukwekkend als de individuele prestaties. De duidelijke rolverdeling tussen bas, melodie en middenstem maakt dat de muziek bovendien heel eerlijk klinkt aangezien er niets wordt weggemoffeld achter loze effecten.
Het repertoire van het Motion Trio bestaat op deze cd uitsluitend uit eigen composities die vaak suggestieve titels dragen. Het siert de drie dat ze hierbij zelden de gemakkelijkste oplossing gekozen hebben en veel meer doen dan het louter verklanken van de suggestie. Zo klinkt 'Chinatown' als muziek voor een versneld afgespeelde zwart-witfilm en is het pas met de parallelle harmonieën dat de titel expliciet hoorbaar wordt. Idem voor 'Yellow Trabant', waarbij de perfect ritmisch in elkaar hakende partijen het stuk meer kleuren dan de claxonimitaties.
Muzikaal het creatiefst is de invulling bij 'You Dance' dat – zoals de titel al laat vermoeden – speelt met de cliché's uit de house- en technowereld. De hoekige synthesizerakkoordjes, een stompende fourbeat en de al te herkenbare opbouw naar een climax toe, worden overtuigend weer gegeven, enkel en alleen door gebruik te maken van drie akoestische accordeons. Het toevoegen van Balkanmelodieën en een polyfone passage maken 'You dance' tot een even amusante als muzikaal ingenieuze compositie.
Meerdere tracks van 'Playstation' bulken van de energie en zouden zo uit een of andere actieserie kunnen komen. 'Ufo' lijkt wel een Poolse hoempaversie van 'Mission Impossible', terwijl het trio in 'Helicopter' misschien geen overtuigend transportmiddel neerzet, maar wel schitterend speelt met opbouw en suspens, inclusief een ronddraaiende baslijn en een denderende ritmiek. Een andere powertrack is 'Tilt' waarbij de accordeonisten er niet voor terugschrikken om een groove te voorzien van dissonante tremoloakkoorden. Wanneer er even gas wordt teruggenomen krijgt een track als 'Stars' met hoge motiefjes en een brede melodie een zeker Amélie Poulin-gehalte, zonder te verdrinken in de Parijse filmkitsch.
Wanneer het Motion Trio het muzikale iets meer naar de achtergrond schuift en louter op het effect gaat spelen, wordt misschien wel duidelijk wat er zoal qua klanken uit een accordeon kan komen, maar verliest de muziek ook alle spanning. Het kort gehouden 'Fly' (een accordeonimitatie van een bromvlieg, inclusief het stereo-effect) is een leuk intermezzo, maar waarom 'Game Over' bijna vier minuten lang gerekt moet worden, is niet duidelijk. De computerspelgeluiden (opstarten, schieten, game over-sounds) zijn knap aan de instrumenten ontlokt, maar verliezen snel hun aantrekkingskracht. Dit onderstreept echter alleen maar dat het Motion Trio nog steeds een groep is en geen rariteitenkabinet van accordeons of een trekzakfreakshow. En het is te hopen dat ze dat nog lang zo houden.
Meer over Motion Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
