Het Belgische Motek gaat tijdens concerten graag de confrontatie met beelden aan. Dergelijke muziek vertalen naar een gewone cd kan doorgaans problemen geven, maar daar heeft dit titelloze debuut geen last van: hoewel de tracks heel suggestief zijn, blijven die ook zuiver muzikaal overeind staan.
Door het sterk repetitieve karakter en de brede harmonieën en melodieën wordt de muziek schatplichtig aan bands als Godspeed! You Black Emperor en Mogwai. Hypnotiserend en met een lichte schittering ontvouwen de nummers zich, met de gitaren in een hoofdrol. Met rollende helikopterritmes trekken ze in 'Maybe I'll Go Home' een stevige geluidsmuur op, terwijl ze elders zacht en zuiver getokkeld worden. Door het gedoseerd gebruik van distortion kan de muziek nu eens zalven en dan weer openbreken. Echte climaxen zijn echter zeldzaam en hoewel de muziek soms best gelaagd klinkt, wordt dit niet tot het uiterste doorgevoerd.
Deze ogenschijnlijke bescheidenheid wordt echter niet weerspiegeld in de opbouw van de nummers. Motek gaat namelijk nooit voor de gemakkelijke oplossingen en hierin overstijgen ze het loutere kopiëren van illustere voorgangers. De uitgesmeerde melodieën en harmonieën zijn vaak heel eenvoudig, maar klinken nooit onbenullig. Bovendien drijven de tracks niet op één continu herhaalde basisformule, maar wordt er van riff gewisseld binnen het nummer, waarbij het terugkeren van een eerder gehoorde partij voor extra dynamiek zorgt. De variatie wordt nog versterkt door de arrangementen die nooit rechtlijnig worden opgebouwd, maar geregeld een stapje terug zetten om er daarna twee vooruit te doen. In deze ontwikkeling spelen de drumpartijen vaak een essentiële rol. Door geregeld van patroon te veranderen, zorgen die alleen al voor het nodige bochtenwerk en meer dan eens stuwen ze de muziek vooruit met roffeltjes en andere kleine ritmes.
In tracks als 'De Vlucht' en 'Hero' lijkt Motek het gevarieerde klankbeeld te gebruiken om met de verwachtingen van de luisteraars te spelen: wanneer een stevig hoogtepunt zich aankondigt, weigert de groep toe te geven en blijft het stilte zonder storm. In andere composities wordt het publiek dan weer wel beloond voor het wachten, zoals in 'Swallow' of het bijzonder knappe 'I Am Your Son' dat opbouwt vanuit één herhaalde pianonoot. Deze gaat over in een galmende pianomelodie, waardoor de ritmische contouren wat vervagen. Met de nodige tussenstappen wordt de sound door de gitaren verder opengetrokken en bij een tweede opbouw krijgt het nummer nog extra longcapaciteit, wanneer de harmonische basis in lengte verdubbelt. Dit komt mooi uit tijdens het verder openvouwen van de track, zeker wanneer de drum alle finesse laat varen en ritmisch begin te stompen. Het is dan even alle hens aan dek, zeker wanneer eerder gehoorde melodieën terug opduiken en de heren van Motek zich van hun meest architecturale kant laten horen.
Wat Motek hier doet is zeker al eens eerder gehoord, maar ze spelen wel op een meer dan deftig niveau. Hun eersteling is dan ook een onbeschaamde brok herkenbaar, episch luisterplezier met een muzikaliteit waar menige gevestigde band jaloers naar kan loensen.
Meer over Motek
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
