Soms vraagt een mens zich af wat een band bezielt. Case and point Mortillery. Een compleet idiote bandnaam, een al even idiote cd-titel en een hoes die het woord 'amateuristisch' in koeien van letters over zich heeft geschreven. Toch, binnen het ondertussen gigantische rijk van de retrothrash beweging hebben deze Canadezen wel degelijk bestaansrecht, in tegenstelling tot velen van hun genregenoten. De redenen daarvoor zijn simpel maar effectief: de songs die ze pennen zijn vaak sterker dan de concurrentie, het geheel ademt een authentieke sfeer uit en frontvrouw Cara heeft een heerlijke rasp.
Waar de meeste retrothrashbands genoegen nemen met iets te hard leentjebuur spelen bij oude Metallica of Slayer, kiest Mortillery duidelijk de kaart van Death Angel. Dat heeft voor een groot gedeelte te maken met de vocalen, die zo hard lijken op die van Mark Osegueda dat het soms lijkt alsof deze man plaats heeft genomen achter de microfoon, maar ook met het feit dat Mortillery niet altijd de logische paden volgt. Net als Death Angel zit hun muziek vol van onverwachtse melodieën en aparte songstructuren, en hoewel het geheel ontegensprekelijk de stempel van Bay Area Thrash draagt, blijft alles fris klinken – zodra men de idiote songteksten even buiten beschouwing laat.
Ondanks de lichtjes hoge cheese factor, is 'Murder Death Kill' een erg genietbaar album, eentje dat effectief klinkt alsof het niet zou misstaan in de gloriedagen van thrash – een hele prestatie, zeker wanneer men even in ogenschouw neemt hoeveel ondermaatse troep datzelfde stempel draagt. Ook toegegeven: het is thrash zoals thrash moet klinken, niet meer niet minder. Maar het is al een hele prestatie wanneer een behoorlijk jonge band daar eindelijk in slaagt, terwijl er zovelen falen. Zolang Death Angel nog geen nieuw plaatwerk op de mensheid los laat, mag men dus direct het oor te luisteren leggen bij Mortillery: beklag zal er geen seconde zijn.
