Zoals de titel al aangeeft, is dit het vijfde album voor deze metalcorebende uit Portugal. Geen slechte zaak, gezien de belabberde conditie van de platenindustrie. Maar zijn deze heren relevant binnen het genre, of is het een kwestie van 'same old, same old'?
De groep schiet alvast goed uit de startblokken met 'Heist': een potige barrage aan vette metalcoreriffs, de nodige melodie geïnjecteerd in de bilspleet en een afwisselende set vocalen, gaande van een relatief imposante brul tot zacht gekweel. Een mooie opener en iets dat belooft om puik te worden. Het enige probleem? More Than A Thousand doet elk nummer daarna krék hetzelfde. Het recept is zelfs behoorlijk kleurloos na een drietal nummers: de band begint erg stevig, met een fikse beukriff van de gitaren en vermorzelende drums, begint met het eerste refrein een portie erg melodieuze leadgitaren door het zwerk te gooien en weerstaat de neiging niet om in diezelfde refreinen quasi elke keer de cleane zang het voortouw te laten nemen. An sich niets mis mee, maar wanneer letterlijk elke song op dergelijk formulaïsche manier opgebouwd is, gaat het geheel snel vervelen.
Niet dat de groep niet zijn uiterste best doet om luisteraars van het tegendeel te overtuigen. De energie zit best snor, maar het ziet er naar uit dat More Than A Thousand vooral in de smaak zal vallen bij de nieuwe metalfans, de dertienjarigen die net een monsterriff hebben ontdekt. Iedereen die een beetje gepokt en gemazeld is in de wereld van de harde gitaren, gaat hier de neus voor ophalen wegens veel te generisch.
'Lost At Home' is niet echt een slechte plaat, gewoon een erg makkelijk te vergeten schijf. Het geheel klinkt als een klok, maar memorabele songs zijn niet te vinden en alles klinkt daardoor zodanig plat en voorspelbaar dat de verwachte adrenalinestoot uitblijft. Dat heet een gemiste kans.
