Moonspell is kracht. Moonspell is ongebreidelde emotie. Moonspell is romantische duisternis op haar best. Dit Portugese combo wist al vanaf de begindagen luisteraars over de aardbol te boeien, toen nog met eigenzinnige black metal. Daarna slopen meer melodische elementen de muziek binnen: 'Irreligious' is daarvan het beste voorbeeld. Na dit album begon Moonspell aan de experimentele fase die leidde tot albums als 'Sin/Pecado' en 'The Butterfly Effect'. Uitstekende schijven, maar de eigenzinnigheid bekoorde iets minder luisteraars dan voorheen. Met 'Darkness and Hope' en vooral 'The Antidote' greep Moonspell dan ook terug naar de succesformule. Nu is er 'Memorial', die meteen de geschiedenis in zal gaan als het meest splijtende Moonspell-album ooit. De band klinkt nog steeds compleet als zichzelf, maar nooit eerder was dit viertal zo agressief.
De toetsen, die voorheen wat naar de achtergrond verdreven waren ten voordele van subtiel gitaarwerk, maken op 'Memorial' grandioos hun intrede. Werkelijk heel de plaat laat subtiele en griezelig emotieve keyboardpartijen weerklinken, die deze odes aan de dood en de maan flink wat sfeer bezorgen. Moonspell wist trouwens altijd al zonder problemen emoties los te wekken die diep verscholen zitten in het binnenste van de mens. Maar dat de band zo fel van leer kon trekken was tot hiertoe een goed verborgen geheim. Nu lieten een aantal nummers op voorganger 'The Antidote' ook al stevig gebeuk horen ('In and Above Men', bijvoorbeeld), maar wat Moonspell op onder andere 'Finisterra' of 'At the Image of Pain' laat horen grenst zelfs aan de death metal. Houthakker Mike Gaspar laat opnieuw horen waarom hij zo'n verdraaid goeie drummer is, terwijl Pedro Paixão en Ricardo Amorim de ene moordriff na de andere uit de mouw schudden. Moonspell zou Moonspell niet zijn als ze er niet in slaagden om mistige landschappen, voorzien van donkere burchten, rondfladderende vleermuizen en huilende wolven tot leven te wekken. Het morbide trekje dat de band hier etaleert smaakt alleszins naar meer. Maar dé blikvanger op 'Memorial' is alweer frontman Fernando Ribeiro. Deze poëet van de nacht declameert zijn aangrijpende teksten met bijzonder veel verve. Zijn normale, parlando-achtige zangstem werkt op het gemoed als geen ander. Maar het valt vooral op dat hij zijn duistere oerschreeuw bijzonder vaak bovenhaalt. Agressieve muziek vraagt om harde zang en dat zit hier meer dan snor. Het zou een misdaad zijn om een aantal tracks aan te bevelen, aangezien elk nummer op eenzame hoogte staat en 'Memorial' van begin tot einde een orgastisch genot geeft.
Eens te meer bewijst Moonspell waarom zij en zij alleen eenzaam aan de top staan van zwartfluwelen en gedreven metal. Er is geen enkele band die zo snel herkenbaar en zo aangrijpend is als deze Portugezen. 'Memorial' een gedenkteken? 'Een ware monoliet die eenzaam en groots als een gloeiend rood baken in de verte staat', lijkt een betere omschrijving.
Meer over Moonspell
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
