Het Portugese Moonspell is nooit een band geweest die op de lauweren bleef rusten, laat staan eentje die voorspelbaar werd. De band laveert al de hele carrière tussen de donker-romantische kant en wat meer experimentele uitstapjes, maar doorspekt steevast alles met de zuiderse tragiek van metal. Dat leverde in het verleden nog nooit een slecht album op, louter een tweetal schijven die minder goed begrepen werden door de massa. Na het überbrutale 'Memorial' en 'Night Eternal' is het deze keer – in principe – een tweeluik: 'Alpha Noir/Omega White', al is die laatste enkel verkrijgbaar in gelimiteerde opgave.
Moonspell zou Moonspell niet zijn als ze het trucje van voorganger 'Night Eternal' zouden herhalen, en dat hebben ze dus ook bewust niet gedaan. Dat maakt dat 'Alpha Noir' door de band genomen een tikkeltje minder agressief is, maar niet minder overtuigend! Het lijdt overigens geen enkele twijfel dat eerste single 'Lickanthrope' een mooie knipoog is naar doorbraakalbum 'Wolfheart', zowel qua thematiek als qua zuiderse black metalinslag. De intricate melodielijnen waar deze heren patent op hebben, zijn grootschalig aanwezig, en ze slepen een luisteraar meteen mee in de wondere wereld van de donkere romantiek.
Vreemd eendje in de bijt, en met voorsprong het meest experimentele nummer van deze plaat, is 'Versus': de semi-disco meets jazzachtige drumbeat zet iedereen de hele tijd op het verkeerde been, vooral omdat die ogenschijnlijk te sterk contrasteert met de hoofdmelodie, maar eens een achttal maten ver, vallen de puzzelstukjes op hun plaats. Geen simpele song, in ieder geval.
Ook de Portugese taal maakt na verschillende jaren nog eens zijn opwachting in het bijzonder potige en overdonderende 'Em Nome Do Medo', een kopstoot van jewelste waar het beste van Moonspell zijn opwachting maakt. De mineurtonen geven het geheel een tristesse van jewelste, en toch blijft het nummer zelf een beukbeest tot en met. De diepe en behoorlijk sexy zangstem van frontman Fernando Ribeiro komt hier op excellente wijze tot uiting, met knikkende knieën tot gevolg.
Niet zo experimenteel als 'The Butterfly Effect', zo melancholisch als 'The Antidote' of zo brutaal als 'Memorial', maar niettemin opnieuw een plaat die de concurrentie moeiteloos overklast: dat is 'Alpha Noir'. Weinig metalbands is het gegeven om alle menselijke emoties haast toonbaar te maken binnen de muziek, maar Moonspell slaagt daar keer op keer wonderwel in.
