Het ziet er eind 2001 wel heel mooi uit voor dit Belgische kwintet: winnaar van de Demopoll en een major die hun CD wil uitbrengen. De opnames zijn klaar voor release ... maar zover komt het niet. De platenfirma trekt zich terug en dus geen CD. Eind 2002 is het dan toch zo ver en ligt 'Oscillating Headcom.' via Deadline Music alsnog in de rekken. Of het geluk ook succes wordt? Mogelijk wel, want de muziek van Moonlake heeft enkele heel herkenbare kantjes zonder daarom een geval 'treintje aanpikken' te worden. De stem van zanger Steven Gerard mag dan het midden houden tussen het nasale van Ozark Henry en het gekwelde van Muse's Matt Bellamy, zuiver muzikaal gaat deze vergelijking minder op. Bij Moonlake geen openscheurende sound of warme strijkers. Wel een vaak gelaagd geluid, opgebouwd uit verschillende gitaarpartijen, vermeerderd met lichte elektronica, gitaarsynthesizer en keyboards: van beatjes en kleine abstracte effecten over feeërieke motiefjes en spookachtige languit liggende akkoorden tot vibrafoonklanken. Dit alles wordt samen gezogen in een, naar Placebo neigend, sensueel, donker en vaak zacht geluid. De verschillende ingrediënten zijn nooit tegelijk aanwezig waardoor de klank nooit echt explodeert of boven zichzelf uitstijgt. En aan dit soort dynamiek ontbreekt het de CD, waardoor sommige nummers toch wat eender gaan klinken. Zeker wanneer een vlottere beat de muziek een poppy kant opstuurt of wanneer er dan toch – uiterst kunstmatig klinkende – synthesizer strijkers opduiken. Dat sommige nummers het moeten stellen met een flauwe fade-out of een al te abrupt slot is extra jammer, omdat er echt wel fraaie songs te horen zijn: 'Simka Viewmasters' met het mooi glijdend orgeltje of de goed over elkaar drijvende klanklagen van 'Demystification of Jan'. 'Mono' waarin het geluid, door de smaakvolle vervormingen, haast elastisch tot vloeibaar wordt. Of de verschillende, tegelijkertijd klinkende gitaarlijnen die samen met de al even gelaagde elektronica 'America' een minuscuul uitgewerkt geluid bezorgen. Op dergelijke momenten compenseert het gevoel voor detail het gemis aan adrenaline ruimschoots. Potentieel genoeg dus. En voor diegenen die ondertussen voor de single 'Feedback Nr. 1' gevallen zijn: dit is nog lang niet het beste nummer van de CD.
Meer over Moonlake
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
