Voor een of andere vreemde reden blijkt Groot Britannië de laatste tijd het Mekka te zijn voor jonge, technisch aangelegde bands. Zo ook Monuments, dat eigenlijk een samenraapsel is van muzikanten die bij twee andere acts speelden. Het blijkt wel dat de samensmelting in het voordeel van iedereen was, want wat deze jongens laten horen op 'Gnosis' smaakt naar meer!
Uiteraard moet minstens één keer de vermelding gemaakt worden van de Zweedse grootmeesters Meshuggah. Daar houdt het ook bij op, want los van het feit dat Monuments ontegensprekelijk elementen van de zogeheten 'djent' in de muziek heeft, is dit van een heel andere koek gesneden dan de geniale polyritmiek van de absolute heersers. Toegegeven, ook deze band gebruikt geregeld en met veel plezier aparte songstructuren en er wordt gretig gespeeld met tempowisselingen die niet meteen doorsnee zijn. Maar het grootste verschil zit hem in het feit dat Monuments enorm veel oor heeft voor melodie. Dat zit hem vooral in uitgekiend gebruik van gelaagde gitaarpartijen, die de oerlogge en beukende riffs verzachten. Dat betekent geenszins dat Monuments geen ballen heeft, maar die afwisseling en dat zalvende effect verrijkt de muziek telkens weer.
Zanggewijs is er natuurlijk een lekkere schreeuw, iets dat hoort bij pompende muziek als glijmiddel in een darkroom, maar het is erg opvallend dat vocalist Matt Rose ook beschikt over een bijzonder heldere en aangename reguliere zangstem. Hij bezigt die dan ook behoorlijk vaak en hoewel dit voor een aantal mensen mogelijkerwijs als commercieel overkomt, is die extra troef hét pluspunt van 'Gnosis': schreeuwers zijn er bij de vleet, vocalisten die met cleane vocals pakkende zanglijnen kunnen vinden op erg technische muziek des te minder.
Met 'Gnosis' heeft Monuments een erg pakkende schijf vol hoogstandjes en puik songschrijversschap afgeleverd die smaakt naar meer. Het geheel klinkt vol, melodieus en agressief en verfrist en verrast op elke hoek. Dat is wat ze een 'dikke aanrader' noemen.
