Het Brussels kwartet Montevideo slaagt er in om met een typisch Britse klank het heden met het verleden te verbinden. Daarmee is het meteen gezegd. Deze band mag onze hoofdstad gerust op de muzikale wereldkaart plaatsen. Onder vleugels van Ghinzu-opperhoofd John Stargazm is dit titelloos debuut tot stand gekomen. Wat meteen opvalt is dat Montevideo een aardige synthese tussen rock en elektronica ontdekt heeft en daarmee netjes het weggetje van vernieuwde jaren'80- gitaarhypes bewandelt.
Het is moeilijk om niet te vervallen tot een opsomming van invloeden bij het beluisteren van deze plaat. Hoewel Montevideo een geheel eigen karakter heeft gevonden, waart de geest van The Cure, PIL en The Clash rond in dit schijfje. Deze funky avant-gardepop met de nodige hoekjes komt tegelijkertijd erg ruw en gepolijst over en leunt daarmee wat aan bij werk van The Block Party. Dit zowel tijdloze als tijdsgebonden product combineert een gezonde punkspirit met netjes afgelijnde strategieën. Zo mag 'Slugish Lovers' meteen de status 'Belgische song van het jaar' krijgen met zijn vrolijk ritme, reggae-riffje en tegendraadse gitaarpartijen die de drive bepalen. Een grote pluim verdient natuurlijk ook de ophitsende, lichtelijk geagiteerde zang van frontman Jean Waterlot die zich gelukkig niet verbrandt aan een Frans accent. Zijn stem komt ook mooi tot uiting in een fout disco-orgeltje in het door Ghinzu mee ingespeelde 'Drunk for the Last Time'. Maar het zijn een prima gevoel voor melodie en hippe, hoekige gitaarpartijen die deze muziek zo krachtig maken. Dankzij rommelige ritmen en wat klappende handjes straalt Montevideo een heerlijk doe-het-zelfsfeertje uit. Zelfs het minder door gitaar ondersteunde 'I'm a Troublemaker' weet op die manier te overtuigen. Spijtig genoeg houdt de band de luisteraar gedurende elf liedjes niet even krachtig in zijn greep. Tegen het einde van de plaat, naar analogie met andere Waalse bands als Soldout of Hallo Kosmo, wordt té vaak teruggegrepen naar voorgeprogrammeerde ritmen wat het punk-karakter ondermijnt. 'Sunshine' of 'Boys from Brasil' dreigen op die manier te verzanden tot iets te vlotte discopop, ondanks hun stevig snaarwerk. Wel smaakvol is dan weer de beatloze, door een vervormd orgel gedragen afsluiter 'Paris in the Snow' die als een soort van lofi spaceballade de band in een heel ander daglicht plaatst.
Brussel is hot, althans als het van Montevideo moet afhangen. Met dit uiterst smaakvol debuut worden critici van Franstalige bands meteen de mond gesnoerd. Spijtig genoeg ontbreekt echter dat ene doorbraakhitje om werkelijk van een Belgische revelatie te kunnen spreken.
Meer over Montevideo
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
