Wie nog nooit de naam Monster Magnet heeft opgevangen, heeft waarschijnlijk de afgelopen twintig jaar in een grot op een onbewoond eiland doorgebracht. De spacerockers rond meesterbrein Dave Wyndorf hebben immers geregeld Werchter en Pukkelpop gezegend met hun groovy klanken, en singles als 'Spacelord' of 'Unbroken Hotel Baby' kregen ruim voldoende airplay op onze nationale zenders. Met reden, uiteraard, want het valt niet te ontkennen dat de heren een stevig potje kunnen rocken. De laatste tijd is de grote aandacht voor Monster Magnet misschien aan het wegebben (getuige het feit dat dit album uitkomt op een relatief klein label), maar aan de kwaliteit van de muziek ligt het zeker niet!
'Mastermind' borduurt voor het grootste gedeelte verder op de kenschetsende klank die de band van in het begin uittekende: snedig gitaarwerk dat referenties naar Black Sabbath, Led Zeppelin of Hawkwind bevat, met heerlijk bluesgetinte solo's en boven dat alles de geschifte teksten die door frontman Wyndorf met verve worden gebracht. Wat dat betreft is dit album een naadloze opvolger binnen de discografie, maar toch is 'Mastermind' geen doorsnee plaat geworden.
Wie opener 'Hallucination Bomb' door de luidsprekers laat knallen, zal meteen opmerken dat deze keer Monster Magnet heel erg duister en soms zelfs doomy klinkt. De toon van het album is beduidend donkerder dan vroeger, en dat vertaalt zich naar songs die gemener uit de hoek komen. Snelheid is overigens geen kenmerk van agressie, want de onderhuidse spanning die deze schijf laat horen, wordt opgewekt door heerlijke biefstukken van riffs. Wyndorf liet zich overigens opnieuw helemaal gaan, waardoor veel nummers een geweldig geschifte tekst hebben.
Eerste single 'Gods and Punks' is misschien op het eerste gehoor een wat toegankelijker nummer, maar de hooks die gebruikt worden, zijn nauwelijks alledaags en het nummer kruipt onverwachts onder de huid. De instant herkenbaarheid van een 'Unbroken Hotel Baby' is misschien weg, maar de gelaagdheid van deze songs maakt dit album een blijver.
Maar als er een enkele track is die met recht en rede de hoofdvogel heeft afgeschoten, dan is dat zonder twijfel 'When the Planes Fall From the Sky': een gemene motherfucker van een riff waar het venijn van afdruipt, krijgt het gezelschap van lichte psychedelica en een heerlijk meeknikbare melodielijn, terwijl Wyndorf haast klaaglijk zijn woorden brengt. Zeggen dat dit nummer kippenvel opwekt, is een understatement van jewelste.
Wie dacht dat Monster Magnet afgezakt was naar een bestaan in de middenmoot, is er flink aan voor de moeite. Het kan best zijn dat dit album niet de status zal krijgen van een 'Dopes to Infinity', maar het blijft een feit dat Wyndorf en de zijnen een ware knaller van een plaat hebben afgeleverd.
Meer over Monster Magnet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
