Wie er niet van op de hoogte was, het woordenboek verklaart dat "monsoon" een zuidwestenwind is die in de zomer hevige regenbuien over Zuid Azië brengt. In combinatie met een duistere plaat die de doorbraak van de groep zou moeten inluiden, voorspelt dit alvast weinig reden tot feestvreugde. Het faillissement van het label Les Enfants Terribles heeft de release van het debuut van de Brusselse band Monsoon verhinderd. Met 'Speak' is het hoog tijd om wraak te nemen ...
Wilde gitaren en een erg strak drumpatroon vormen, aangevuld met piano of keyboard, het felle klankbord waartegen zangeres Delphine Gardin moet opboksen. Hiermee rockt de band met veel temperament de pannen van het dak, terwijl het donkere en zweverige gevoel van de new wave niet veraf ligt. De instrumentale partijen zijn echter soms zo bombastisch, dat Delphine het pleit lijkt te verliezen. Haar stem komt vaak niet overtuigend genoeg over om Monsoon ten volle te kunnen aanvullen en durft al eens te botsen met het vooropgestelde, zweverige geluidsspectrum. Gelukkig durft dit laatste in tegenstelling tot de zang, voldoende te variëren. Nochtans bezit de frontvrouw toch veel charisma. De soms rauwe klanken en sensuele schreeuwen die ze produceert, zijn krachtig genoeg om op zichzelf te staan. Ondanks het zweverige karakter van Monsoon (zoals blijkt uit ondermeer de fijne vioolsingle 'Speak to Me'), aarzelt de band toch niet om de gaspedaal stevig in te trappen. Dat levert alvast enkele erg mooie momenten op. Monsoon is op zijn best als er stevig mag gerockt worden. Want hier knelt wel een beetje de schoen: door de erg oppervlakkige en gefragmenteerde productie, komen rustigere momenten op deze plaat soms erg kwetsbaar en wankel over. Dat schept een eindresultaat dat wel de onzekerheid in de liefde(sproblemen) mooi beklemtoont, maar nogal aarzelend durft te klinken. Het trage, langgerekte 'Good Damn Day' lijdt dan weer niet onder dit mankement. De dramatiek die van dit nummer afdruipt, maakt het ongetwijfeld tot één van de hoogtepunten op 'Speak' (de wilde symfonie van 'Joya' even buiten beschouwing gelaten). De 12 nummers die deze plaat bevat, kabbelen zo op hun manier wel vlot voort. Af en toe komen partijen met hoorn, viool en vibrafoon het theatrale karakter van Monsoon beklemtonen, maar nergens komt het spektakel echt al te overdonderend over. Het gordijn dat de band optrekt, is warm en vol van kleur. Het veelvuldig gebruik ervan doet echter het gevaar bestaan om er op den duur los doorheen te kijken.
Monsoon heeft desalniettemin een fijne plaat in mekaar gestoken. Mysterie en dramatiek lijken soms hand in hand te gaan met troosteloze liefde. Over een emotionele plaat gesproken! Monsoon mag dus gerust nog even doorstormen.
Meer over Monsoon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
