Hoe leuk het idee achter een concept-CD soms ook mag zijn, meer dan eens wordt het muzikale resultaat opgeofferd aan dat achterliggend idee. Het Belgisch producersduo Monobird ? dA Reverend en dr. Nebula ? laat zich hier gelukkig niet aan vangen. 'Icon-o-Mix' is een mix van nummers geïnspireerd op verschillende markante personen: van sportlui over kunstenaars tot politiek-sociale zwaargewichten. Meestal liggen de muzikale linken voor de hand. De klanken van Indische snaarinstrumenten en stemmen kunnen bij 'Mahatma' (Ghandi) bezwaarlijk origineel genoemd worden, maar werken wel. Net als de zwoele zuiderse dub voor 'Federico' (Fellini), de latin house bij 'Ayrton' (Senna) of de flamenco-sample waar 'Pablo' (Picasso) op drijft. Toch maken dA Reverend en dr. Nebula er geen flauw pseudo-intellectueel spelletje van. Daarvoor is er net te veel humor aanwezig. Zo vloekt het kinderlijk gezongen refrein van (Muhammed) 'Ali' heerlijk met de machotekst. Helemaal hilarisch wordt het in 'a.', de enige track waarbij de naam van het onderwerp niet uitgeschreven wordt. Toch laat de Duitse tekst, inclusief verwijzingen naar ene Eva, weinig twijfel bestaan over het geschetste karakter. Opmerkelijk is het dan ook wanneer hier tussen het naar hardcore neigend militair gemarcheer plots een sullig ukelele-sampletje opduikt. Muzikaal liggen alle tracks in de sector van de dance waarbij beats ? van vierkante house tot rustigere triphop breakbeats ? en samples de boventoon voeren. Opmerkelijk bij deze CD is de uitzonderlijke muzikale kwaliteit waardoor vrijwel alle tracks ook bij een gewone beluistering naast de dansvloer overeind blijven. Hoewel sommige baslijnen verdacht bekend voorkomen is het opvallend hoe organisch de muziek evolueert. Vaak wordt gekozen voor klassieke songstructuren waarbij loops gecombineerd worden met live doorgespeelde stukken. In tegenstelling tot vele ander danceproducties wordt hier gekozen voor sneller veranderen en opbouwen wat de muzikale spanning zeker ten goede komt. Met name in het openingsnummer 'Buster' (Keaton) levert dit een schitterend resultaat op. Korte samples uit jazz en country vormen een vaak wisselende ondergrond waarop trompettist Bert Joris een solo mag uitspelen zonder dat er al te opvallend de schaar in gezet werd tijdens het productieproces. Het tweede deel van het nummer begint beduidend rustiger met vibrafoon en zuiver elektronische klanken. De opbouw naar het jazzy slot komt hierdoor alleen maar extra uit de verf. Dat 'Eddy' (Merckx) een beduidend mindere track is door het iets te rustig voortkabbelen, onderstreept alleen maar op welk hoog niveau de meeste nummers zich bevinden. Conceptueel, dansbaar, humoristisch, muzikaal en verstaanbaar: een hoogst opvallende combinatie!
Meer over MONObIRD
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
