Wanneer een band de zeven tracks van een album geen naam geeft en dus louter het nummer waarin ze voorkomen, is de kans vrij groot dat het gaat om iets dat in de postrock-regionen zit. Het hoeft dus geen verrassing te zijn dat Mondrian Oak inderdaad die toer op gaat, maar het is wel zo dat dit collectief dat verdraaid goed doet!
Zodra de plaat begint te spelen, is het ook snel duidelijk waarom de aparte nummers geen titel nodig hebben: Mondrian Oak doet alles namelijk instrumentaal. Niet alleen dat, maar de songs vloeien quasi naadloos in elkaar over, zodat er toch sprake is van een coherent geheel, ook al zijn er subtiele verschillen te merken tussen de aparte tracks. Dankzij de breed uitwaaierende gitaarklanken, die niet bovenmatig rauw klinken maar juist netjes toedragen tot het zweverige karakter dankzij etherische melodieën en een dosis galm, doet Mondrian Oak al eens denken aan de epische soundscapes van Neurosis. Dat is geen misse referentie, maar het is geweldig om te horen hoe deze band daar zonder problemen mee omgaat en een eigen universum schept.
Doordat de drums op een aantal momenten haast tribaal klinken en stevig doorroffelen tussen de gitaarlijnen die elkaar constant kruisen, duikt ook nog eens een naam als Red Sparowes op, al is bij Mondrian Oak de basgitaar een stuk prominenter en klinkt die ook een pak rauwer. Daardoor beukt 'Aeon' voor een postrockplaat best behoorlijk hard. Het sterke is ook dat ondanks het instrumentale karakter van de muziek het geheel blijft boeien tot het einde en er meer dan voldoende afwisseling is ingebouwd om nergens navelstaarderij op te wekken. Dat geeft een luisteraar tijd om de heerlijk smaakvolle melodieën in zich op te nemen en lustig weg te dromen in dit wonderbare landschap.
Mondrian Oak slaagt erin om dankzij dit album in één klap alle vooroordelen ten opzichte van postrock als instrumentale muziek van tafel te vegen: dit album is avontuurlijk, wondermooi en beklijvend. Geen slechte binnenkomer, om eerlijk te zijn.
