Het gaat best goed met het funeral doomcollectief Monads: dit werk werd eerder in bijzonder beperkte oplage op cassette (!) uitgebracht, maar label Ordo MCM zag er geen graten in om dit kleinood vervolgens op schijf te branden en de rest van de wereld kennis te laten maken met de misantropische muziek van deze heren. Funeral doom is alleszins geen makkelijk subgenre en alles staat of valt met sfeerschepping: het geheel moet gewoonweg totaal deprimerend en zwartgallig overkomen. Voor een promoplaat dan wel demo is 'Intellectus Iudicat Veritatem' alvast geslaagd, maar een echt essentiële release is het voorlopig niet.
Vijf lood- en loodzware songs dreunen bijna een uur lang als een kolossale behemoth over elke luisteraar. Nu ja, het genre leent zich ook niet tot huppelende liedjes over drinken of vrouwen versieren. De titels geven dat immers meer dan weer: 'Broken Gates to Nowhere', 'Absent As In These Veins',... Het is enkel de diepste put die emotioneel gesproken van tel is. De muzikale omkadering geeft dat ook netjes weer. Zo overheerst het idee dat elke song zich als een stervende olifant voortsleept naar het graf, ook al durft Monads hier en daar iets invoeren wat op een versnelling lijkt. Die spaarzame opflakkeringen doen echter nooit het gevoel ontstaan alsof er ook effectief vaart gemaakt wordt. De diepe putgrom die het geheel van tekst en uitleg voorziet, is quasi onverstaanbaar en ligt soms iets te diep verborgen in de mix, maar dat stoort gelukkig nooit.
Monads heeft er wel een handje van weg om op gezette tijden te spelen met dissonante noten, akkoorden of de feedback te laten spreken. Dat is een goed idee, maar in opener 'The Stars Are Screaming' is het net iets te veel van het goede en gebeurt het ook op te voorspelbare momenten. Een paar keer die truc toepassen werkt, dat constant doen is snel saai.
Dan valt het daarna op dat Monads net iets te vaak binnen een nummer eenzelfde opbouw dan wel opvallende aanpak hanteert. Herhaling kan inderdaad een trance-achtig effect opwekken, maar hier werkt dat niet altijd en komen sommige passages over als louter herhaling om de speelduur van een song te rekken. Behoorlijk jammer, want er zitten goede ideeën in de meeste songs, ze komen er gewoon niet altijd even strak uit.
Voor een eerste worp is 'Intellectus Iudicat Veritatem' een mooie start en het is dan ook afwachten wat de heren in de toekomst nog gaan produceren. Maar tegelijk heeft dit album nog last van wat kinderziektes (de wat zwakke totaalklank en niet altijd even aangrijpende dan wel boeiende passages). Het spreekwoord zegt dat goed begonnen half gewonnen is, dus wie weet waar Monads naartoe kan gaan.
