Saxofoons zijn de nieuwe gitaren. Het is niet langer aan de shredders en distortion-fetisjisten om het laken op een podium naar zich toe te trekken. Een sax in combinatie met een behoorlijke longinhoud maakt tegenwoordig meer indruk. The Thing, Naked City en Zu zetten de voorbije decennia de toon, bands als Dead Neanderthals en Cactus Truck kunnen nu net zoals het Italiaanse duo Mombu vrolijk meesurfen op de golf.
Aan het kanon bij Mombu staat niemand minder dan Luca T. Mai, zowat de Italiaanse tegenhanger van Mats Gustafsson en al ongeveer vijftien jaar schreeuwlelijkerd en speerpunt van het trio Zu. Nu het al enkele jaren stil is rond deze band (hun laatste album 'Carboniferous' verscheen in 2009) vond de baritonsaxofonist de tijd een project op poten te zetten waar hij al lang over piekerde. Samen met drummer Antonio Zitarelli riep hij eind 2011 daarom Mombu in het leven, een duo dat naar eigen zeggen Afrikaanse ritmes combineert met metal en freejazz.
Die beschrijving is niet eens zo slecht gekozen. De drums en percussie gaan back to the roots en zijn van een rauwe, bijna primitieve orde. Zitarelli schakelt ook af en toe over naar ultrasnelle blast beats, waardoor de ritmes en tempi van het ene extreme in het andere belanden. De freejazztoets is afkomstig van de sappige uithalen en scheurpartijen van de baritonsax, die afwisselend gaat piepen, knorren, brommen en fluiten. Een formule op maat van adrenalinejunks, op het eerste gehoor althans. Mombu probeert de muziek van dit herwerkte debuut (dat reeds in 2011 verscheen maar opnieuw werd opgenomen met extra muzikanten en enkele nieuwe tracks) namelijk van extra lagen te voorzien en zet in op opbouw en ontwikkeling. Een hele hoop effecten gekoppeld aan de sax en bijdragen van gastmusici zijn hiervoor de voornaamste wapens.
De woeste stoten van Mai worden door die elektronische hulpstukjes omgetoverd tot een heuse wall of sound, wat in afsluiter ‘Ten Harpoon’s Ritual’ een verpletterende indruk maakt. In ‘Stutteror Ancestor’ en ‘Orichas’, waar Mombu het midden houdt tussen de massieve Zu-sound en de ritmisch afgemeten waaghalzerij van het Amerikaanse Little Women, lijken de twee Italianen wel pitbulls die elkaar naar de keel vliegen. Terreurjazz gespeeld met het schuim op de lippen.
Een tegenvaller is titeltrack ‘Zombi’, een wat versimpelde bewerking van de Fela Kuti-klassieker, waarin gastmuzikanten Marco Mastrobuono (gitaar), Mbar Ndiaye (percussie) en Giulio The Bastard (zang) zich van hun mooiste kant laten zien. Van het originele thema worden vooral de goed lopende elementen behouden, maar zowel bariton als gitaar (met een ongepast distortion-effect) slagen er niet echt in om in dit stuk een vuist te maken. Op eenzelfde manier kabbelt ‘Regla De Ocha’ voorbij, een track met aardige ideeën die jammer genoeg nooit helemaal loskomt en dat ondanks de bijdragen van Mike Watt (The Minutemen) op basgitaar.
Zowat elke track begint veelbelovend of heeft tenminste een interessante aanzet. Mombu rijdt echter te vaak verloren op het zelf uitgestippelde parcours en misschien heeft dat wel te maken met de lengte van de nummers. Kort maar krachtig ware soms een betere keuze geweest dan lang en gedoseerd want de verveling slaat net iets te vaak toe op 'Zombi'. Voor een herwerkt album had het dan ook best wat meer mogen zijn. Gelukkig volgt er in de loop van 2013 al een herkansing met een opvolger.
