De eerste full-cd van het Gentse Moiano, het geesteskind van toetsenist Peter Lesage, is een feit. De cover geeft met zijn jaren '70 lampenkappenpatroon meteen een ferme hint naar dé belangrijkste invloed van Moiano: grote mannen als soulgod Marvin Gaye. Dit reflecteert zich vooral in twee gladde, emotionele backingvocals van Nina Babet en Steffen Caers die antwoorden neuriën, lyrisch kreunen en refreinen uit volle borst meezingen. Uiteraard zijn ook weelderige blazers, funky beats en sensuele rhodes van de partij. Zelf noemt Lesage zijn muziek "urban soul", een samenstelling die alles zegt. 's Mans teksten gaan meestal puur en simpel over de kleine liefdesperikelen: een breuk, een onbereikbare vrouw ...
Zijn warme stem wordt ondersteund door een strakke ritmesectie. In 'Underneath' drumt Dorcean spaarzaam met weinig snare en veel basdrum die het ritme bepaalt voor bas en keyboards. Kitscherige blazers vullen samen met percussie het geheel van hippe klanken aan. Lesages beperkte zangbereik wordt gecompenseerd door de heldere backingvocals die een zeemzoete tweede en derde stem zingen. 'I Think of You' drijft voort op een apart voortbotsend ritme en rustige akkoorden van grand piano. Vettige, spacy keyboards nemen dan de boel over. 'Help Me' combineert soul met fijne hiphop. Gus rapt over het verlies van een dierbaar persoon en hoe hier mee om te gaan: See, grief what's keeping your eyes closed when you lose someone close, en ook:that's like refusing a blanket for this cold cold world. De trompetsolo van Laurent Blondiau wordt ondersteund door enkele echoënde orgelarpeggio's. 'Little Less' is zowat het beste nummer van de plaat. Het begint met een erg funky riff van de keyboards. Op de achtergrond gaan de blazers subtiel te keer: saxofonist Vann geeft korte bopachtige solo's terwijl trombone en trompet chromatisch crescendo de hoogte in gaan. Ook Lesage doet af en toe eens goed zot met zwevende orgelsolootjes die subtiel naar achter gemixt zijn. Wat Moiano aantrekkelijk maakt, zijn de vele ritmebreaks die ook in dit nummer zitten. Erwin Vann verdient misschien wel de grootste pluim op zijn hoed voor zijn blaasarrangementen. Nooit zijn ze té bombastisch of overdadig aanwezig. Luister maar naar 'One life pt 2'. Een ritmesectie die groovet als nooit tevoren (een erfenis van wijlen Miles Davis) en karige rhodesarpeggio's zijn de basis voor dit instrumentale nummer. Trombone en trompet geven beurtelings een solo. Trombonist Heirman heeft een warme, gedempte klank en enkele uitgelezen melodische ideeën waar Blondiau op verder gaat met een eerder venijnige, scherpe toon. Lesage toont zijn pianokunsten met een frisse solo die zich laat plaatsen in de school van Keith Jarrett en konsoorten. Titeltrack 'Soulschool' is opgedragen aan soulgod Marvin Gaye: Marvin angel come down, we need you badley in this town. Nina Babet en Steffen Caers zingen een klagende intro waarbij opvalt dat Caers' wel een erg hoge stem heeft. Het nummer is wederom een mooi voorbeeld van Moiano's werkwijze waarin een simpele groove de rode draad vormt. Deze draad wordt echter vakkundig versierd met allerhande arrangementen. In 'Soulschoul' zorgt Kobe Poresmans voor zuinige percussie en ook gitarist Zebediah Bone verschijnt in dit nummer. Hij vult nu eens Lesage's pianomelodie aan, dan weer antwoordt hij enkel met wat korte, funky riffs. Zijn spel doet zelfs denken aan de jazzfusiongroep 'Soulive' denken.
'Soulschool' is een plaat waar vele catchy meezingers opstaan. Een plaat die muzikaal veel te bieden heeft, in de eerste plaats een rijkdom aan ritmes. En toch een puntje van kritiek: Moiano is braver geworden op plaat. Hun 'It's time e.p.' uit 2000 had meer dat diepe hiphopaspect in zich, terwijl nu het accent zwaar op de soul wordt gelegd. Het geheel wordt soms gewoonweg té plakkerig.
Meer over Moiano
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
