De loungedagen zijn voorgoed over voor Mo’Horizons. Het tweetal uit Hannover dat zijn naam maakte met tropische, ontspannende elektronische gemoedelijkheid en de vaandeldrager was van de ‘bosshanover’ scene, heeft na vier langspelers een duidelijke koerswijziging genomen. Lang en intensief toeren met hun soundsystem heeft de heren naar eigen zeggen “bananas” gemaakt, waardoor het live-virus meer en meer ging toeslaan. De nieuwe langspeler wijkt dan ook enigszins van de elektronische sound, nodigt enkele topmuzikanten uit als percussionist en latin-Grammy winnaar Nené Vasquez of de Portugese zangeres Marga Munguambe en duikt helemaal in de wereld van swingende grooves, salsavibes en funkvibraties.
Het is dus de verhouding van ingrediënten die gewijzigd is. Waar Ralf Drosemeyer en Mark Wetzler met hun dj- en midi-systeem vroeger af en toe live muzikanten mee op sleeptouw namen, staat nu echt het livegevoel centraal (en wordt dat aangevuld met elektronische effectjes). Dat geeft de muziek van dit tweetal niet enkel veel meer energie, maar ook meer dynamiek. Zonder de baritonsax, schichtig fluitje en de soulstem van de opvallende bossanovaster Munguambe zou van de samba van ‘So On’ niet veel meer overblijven.
Toch gaat het hier ook niet puur om een traditionele rootsplaat. Enkele fijne scratches en samples zorgen er voor dat ‘Back to Melbourne’ met het vurige percussiespel van de Australiër Elvis Aljus ofte Gypsy Brown als een filmische, swingende fusionsong overkomt. En zo wordt de bal de ene keer naar links, de andere keer naar rechts geslaan. ‘Around Ya’ krijgt met zijn hiphopbeats, onderliggende funkbas en Neneh Cherry-achtige zang eerder een poppy gevoel mee, terwijl de ‘Banana Boogie’ een typische jaren ’50 jive is met kort gebekte blazertjes en schuifelend jazzdrumwerk. In dat laatste nummer doet Mo’Horizons wel enigszins zijn broek af, want zowel het magere arrangement als de ronduit flauwe teksten doen de tenen krullen (“funky funky banana cream / let’s get loud and start to scream”).
Mo’Horizons kiest duidelijk voor een nieuwe muzikale richting op dit nieuw album, een lovenswaardig feit. Meer nog, het Duitse tweetal loopt vele verschillende kanten op, want zowel soul, latin music, naoorlogse tunes als funk krijgen een beurt op dit veelzinnige plaatje. Dansen, plezier maken en vrolijke noten staan meer dan ooit centraal. Spijtig genoeg betekent dat identiteit, en bij momenten zelfs kwaliteit wat kloppen krijgen. Want het is maar de vraag of Prince blij is met deze weinig creatieve, vrij letterlijke vertolking van zijn ‘Kiss’ waarop enkel de Hammond een meerwaarde biedt.
