Morten Olsen en Anders Hana zijn twee jonge Noorse muzikanten die deel uitmaken van het N-collective, een internationaal netwerk van muzikanten, improvisatoren en componisten die actief zijn in de grensgebieden van noise, vrije improvisatie, elektronica, jazz en hedendaagse muziek. Als MoHa! presenteert het duo op hun tweede cd 'Norwegianism' een intense, extreme cross-over van elektronicanoise, vrije improvisatie en noiserock.
Al van bij de openingsseconde barst een spervuur van gitaar-, drum- en elektronicageweld los om slechts zelden te bedaren. De heftige drumroffels van Olsen, de zwaar vervormde gitaargeluiden van Hana en overstuurde elektronica vallen met de deur in huis en rollen vechtend over de vloer. In een rotvaart worden ideeën aangebracht, even opgepikt, binnenstebuiten gekeerd, opgefokt en snel achtergelaten voor een nieuwe ingeving. Riffs, ritmes en melodische elementen worden dan ook nauwelijks aangehouden, laat staan uitgediept. Komt dit bij een eerste beluistering eerder over als pure chaos, bij herhaalde beluistering begint het te dagen dat de heren perfect op elkaar zijn ingespeeld en bijzonder snel op elkaar reageren. Hoe ongemeen heftig het er met momenten ook aan toegaat, het duo behoudt de volle controle over het geluid. Dat geluid wordt trouwens grondig onder handen genomen tijdens de postproductiefase. Door het bijsturen van drum- en gitaarklanken en een deskundige mixage van het totaalgeluid klinken een aantal tracks bijzonder digitaal. Op 'Gay One' bijvoorbeeld, is geen drum of gitaar meer te bespeuren en resten enkel verbasterde drumcomputerklanken en flarden elektronicanoise.
Bij dergelijke drukke, veeleisende muziek bestaat het risico dat zelfs de geoefende luisteraar vermoeid afhaakt omdat nummers nodeloos worden uitgerekt of dat alles als hetzelfde begint te klinken. MoHa! vermijdt deze valkuilen door de experimenteerdrift samen te ballen in zestien korte tracks die zelden langer dan twee minuten duren. Daarnaast zijn er enkele welgekomen stijlbreuken in het geluid ingelast. Zo wordt in 'Gay Two' enkel het gitaargeluid behouden, maar dan wel alsof het door een versnipperaar is gehaald. Dat spastische, nerveuze gitaargestotter moet opboksen tegen bliepende elektronicaklanken. In 'Entry Two' vallen gitaar en drum volledig weg en nemen behoedzaam ploppende elektronicageluiden de overhand. In 'Ibiza Two', de langste track van de plaat, is er zowaar sprake van opbouw en structuur. Een pulserend, tegendraads drumritme groeit gaandeweg in complexiteit en intensiteit en vormt het ideale platform waarop Hana zijn gitaar gecontroleerd kan laten huilen, loeien en feedbacken.
MoHa! koppelt de energie van noiserock aan de vrijheid van experimentele elektronica en vrije improvisatie en zoekt daar de overtreffende trap in. Moest men de energie van dat andere explosieve duo Lightning Bolt koppelen aan de experimentele ambientjazz van land- en labelgenoten Supersilent, komt men in de buurt van dit album. Wie de zenuwen moeilijk onder controle kan houden of last heeft van een zwak hart, laat MoHa! best links liggen. Liefhebbers van wringende, jachtige geluidsexperimenten zullen dan weer veel plezier beleven aan deze splinterbom van een plaat.
Meer over MoHa!
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
