Verander de naam in The Modey Lemons je hebt meteen een redelijk beeld van wat voor sound Modey Lemon op hun eerste full-cd proberen te creëren. Ze passen namelijk perfect in de horde garagerockgroepjes die we de laatste tijd over ons uitgestort krijgen.
De groep telt met een gitarist en drummer maar twee leden. Dat de groep het zonder bassist moet stellen valt echter totaal niet op, je zou zweren dat er wel eentje, ergens verstopt in een hoekje van de studio, meespeelt. Dit komt grotendeels door de gitarist die door zowel een gitaar- als basversterker speelt, wat een erg volle gitaarklank oplevert. De drum klinkt tijdens de hardere stukken vaak vervormd, alsof de micro's al het geweld niet aankonden. Ook dit zorgt ervoor dat de groep als duo niet 'leeg' klinkt. Dit laat de plaat ook schijnbaar slordig geproduceerd klinken. Deze productie is echter perfect afgestemd op het genre. De plaat klinkt vrij authentiek en refereert sterk aan The Stooges en keert zich af van de pop die bijvoorbeeld The Strokes wel verwerken in hun hedendaagse rock & roll. Ook zeer authentiek is het tegendraadse cd-boekje waarin Paul Quattrone wordt omschreven als "lead drummer" en het summiere doch grappige dankwoord. ("Phil thanks Paul, Paul thanks Phil.") Jammer genoeg is de verzameling nummers op deze cd wat minder onderhoudend dan het artwork. Niet dat ze niet blijven hangen, de riff van het openingsnummer 'Crows' is bijvoorbeeld instant-herkenbaar. Dat heeft echter wel vooral te maken met het feit dat de riff al in een dozijn rockklassiekers te horen is. Die vaststelling komt overigens zowat bij de helft van de nummers terug. Toch heeft deze plaat wel enkele sterke momenten, het uitgespuwde refrein van 'Enemy' is zeer catchy. Het vettige, schurende stemgeluid van zanger Phil Boyd komt hier ook goed tot zijn recht. Ook nummers als 'predator' of het dansbare 'Ants in my hands' bewijzen dat de groep in staat is om een degelijke song te schrijven met memorabele melodieën. Niet toevallig zijn dit de meest poppy nummers. Wanneer Modey Lemon vervolgens de platgetreden paden verlaten en met 'The other direction' een versnelling lager schakelen, zorgt dit voor een hoogtepunt. Dan slagen ze erin om een echte sfeer op te bouwen, terwijl de hardere nummers vaak nogal vrijblijvend klinken.
Met Thunder + Lightning levert Modey Lemon een vrij uniforme plaat af, die degelijk klinkt en bij fans van het genre in de smaak kan vallen. Tot een plotse bekering van iemand tot de rock & roll zal een beluistering echter nooit leiden, daarvoor zit de muziek te zwaar geworteld in het verleden en ontbeert het de nummers aan originaliteit.
Meer over Modey Lemon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links