Het is alweer een tijdje geleden dat we nog iets hoorden van dit kwartet uit Issaquah, Washington. Hun vorige plaat, 'The Moon & Antarctica', liet dan ook een loodzware erfenis achter. Dit uitstekende album evenaren zou immers een bijna onmogelijke opdracht zijn. Hoewel Modest Mouse in de Sony-stal huist en al een indrukwekkend oeuvre bijeen geschreven heeft, krijgen ze nooit de (pers)aandacht die ze verdienen. Zo zullen ze volledig onopgemerkt de Marquee van Werchter op vrijdag openen. Herman Schueremans achtte het zelfs niet nodig ze op de poster te vermelden.
Al snel wordt duidelijk dat Modest Mouse niet van plan is zichzelf te herhalen met deze plaat. Daar waar het vorige album een donkere en depressieve indruk naliet, is 'Good News For People Who Love Bad News' ondanks de bijtende ondertoon een uitgesproken vrolijke cd. "And if it takes shit to make bliss, well I feel pretty blissfully." om het met de lyrics van Isaac Brock te verwoorden. 'Float On', de eerste single, is zowaar zelfs up-tempo. Een funky slaggitaar, een strak drumritme en vrolijk gitaarriedeltje vormen de basis van deze uitmuntende popsong. Het essentiële element is echter het stemgeluid van Isaac Brock. Hij is net als Coben Oberst van Bright Eyes of Jason Molina van Songs: Ohia één van die zangers die met zijn kenmerkende zangstijl een nummer naar een hoger niveau kan tillen. Deze stijl kan men nog het beste omschrijven als manisch-depressief: nu eens euforisch uitschreeuwend met overslaande stem, dan weer intiem ingetogen, bijna fluisterend. In 'The View', nu al één van de beste nummers van 2004, vinden we dezelfde aanpak terug. Een funkritme en strakke slaggitaar vormen de basis waarop synth- en gitaarmelodietjes smeken om te worden mee gefloten. Toch kan men het nummer niet van commerciële toegevingen beschuldigen. Niet alleen gaat Brock te keer als een bezetene, ook het erg gesmaakte gitaarwerk wijkt af van de norm door bewust dissonante noten te gebruiken. De tekst werkt dit scherp randje verder in de hand. "Your gun went off. Well you shot off your mouth and look where it got you" is nu eenmaal niet de ideale strofe om hoge ogen mee te gooien in de hitparade.
Toch bestaat 'Good News For People Who Love Bad News' uit meer dan enkel up-tempo nummers. Zo is afsluiter 'The Good Times Are Killing Me' een fijn akoestische nummer met een gelaten, nostalgische sfeer. 'This Devil's Workday', inclusief de trompetten van The Dirty Dozen Brass Band, lijkt een opzwepend eerbetoon aan Tom Waits ten tijde van 'Swordfishtrombones'. Het rustige 'Bukowski' met banjo en accordeon doet dan weer meer aan de singer-songwriterstijl van de oude Modest Mouse denken. Van al deze verschillende stijlen heeft de band een plaat gedestilleerd die als een geheel klinkt en niet snel zal vervelen.
Het moge inmiddels duidelijk zijn: 'Good People For People Who Love Bad News' is een uitstekende plaat, die het vorige album zelfs niet moest overtreffen om toch dé indie-zomerplaat van 2004 te zijn. Eens je de plaat echt beet hebt, is hij niet meer uit je cd-speler weg te branden. In een rechtvaardige maatschappij zouden 'Float On', 'The View' of 'Black Cadillacs' dan ook geheide zomerhits zijn en geen goed bewaard geheim voor de happy few.
Meer over Modest Mouse
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
