In den beginne was er niets. En uit dit niets kwam iets, iets moois en precairs. Het zou het verhaal kunnen zijn van waaruit deze debuutplaat van de Noor Pal Moddi Knutsen groeit. De singer/songwriter bezit immers – net als vele Scandinavische soortgenoten – de vakkundigheid om eigenschappen als mysterieusiteit, broosheid, ruwe kracht en desolaatheid te vertolken in emotioneel sterke, intieme popmuziek.
Moddi is een veelzijdig artiest, gespecialiseerd in accordeon, mandoline en gitaar en schrijft liedjes die het traditionele karakter van zijn geboortestreek –het pooleiland Senja - alle eer aandoen. Deze plaat is een grote brok Scandinavische cultuur. Een en ander ligt natuurlijk in handen van de bekende IJslandse producer Valgeir Sigurdsson (Múm, Björk, CocoRosie), die perfect raad weet met dit werk waarin broze songs met een akoestische folkgeest worden vermengd.
Subtiliteit en finesse zitten verankerd in deze muziek. Melodieus mooie, introverte liedjes worden opgeluisterd met een tikkeltje jazz en een gezonde portie klassieke ingrediënten als piano of viool. Dat levert fijne, zei het nogal sombere sfeermomenten op, zoals het intiem fluisterende ‘A Sense of Grey’ dat enkel door akoestische gitaar en twee cello’s begeleid wordt. De composities van de negen songs op ‘Floriography’ zijn dan ook heerlijk sober en emotioneel doordacht. Zweven mag, maar instrumenten worden toch mooi in toom gehouden. Om elkaar wentelende partijen van treurig slepende viool, dromerige piano of melancholische accordeon houden de voeten stevig op de soms vrij zware aarde.
De hese, licht haperende zang van Moddi, bindt deze aangename laatavondmuziek. Zijn stem klinkt zowel doorrookt als sensueel, bezingt hemel en aarde en bevat liefde, maar zeker ook een stevige dosis leed. Een vuil Engels accent, frasen die zich afspelen in lage registers en het ongegeneerd buiten de paadjes treden van het stembereik getuigen van opperste gevoelsmatigheid. Hoewel vaak vrij droefgeestig van ondertoon, markeren enkele hoopvolle opflakkeringen deze plaat. Het bijna opgewekte ‘Stuck in the Walz’ klimt naar een luidruchtige climax toe. Een al even groot hoogtepunt zit vervat in de prachtige verhaallijn van opener ‘Rubbles’, die vanuit een eenvoudige natuurkracht vertrekt om tot een bombastisch geheel uit te groeien waarin viool, gitaar en accordeon een heuse wall of sound optrekken.
Een mooie artistieke knutselhoes met close upfoto’s van zeepokken, wat snelschrift over titels en tracks maar vooral veel eenvoud sieren deze cd. Moddi is in eigen land terecht een gelauwerd artiest. Wie een band heeft met Scandinavische gevoelsmuziek en intieme folkpop mag zich in de handen wrijven. Dit vrij droevig klinkende album is er eentje om lange tijd van te genieten.
