In de Phonometak Series brengt het Italiaanse Wallace Records steevast twee erg verschillende artiesten samen op een 10" vinylschijfje. Het gaat in deze reeks bijna steeds om een split-album, waarbij elke groep of muzikant dan een zijde mag vullen. Deze keer is het de beurt aan de Italiaanse experimentele saxofonist Gianni Gebbia en de Amerikaanse arty rockgroep Miss Massive Snowflake, die muzikaal met getrokken messen tegenover elkaar staan.
"Alto saxophone & objects and mutes", daarmee gaat de muzikale avonturier Gianni Gebbia op zijn kant van het vinyl aan de slag. Het mondstuk en riet van zijn altsax krijgen het gedurende die tien minuten zwaar te verduren. Er ontsnapt op die tijd slechts zelden een normale toon uit zijn instrument, doordat de Italiaan zich tijdens de zes korte stukken vooral bedient van onconventionele technieken en bizarre manipulaties. Zuigende en kussende geluiden, circular breathing op een zelfde noot (wat leidt tot een dynamische drone), multiphonics via grommende keelgeluiden en pure saxofoonruis zijn maar enkele voorbeelden van het erg verscheiden programma. Het gevoelig beroeren van de saxofoonkleppen zoals in 'Daruma's Call' zorgt af en toe voor een vermoeden van een melodie, maar andere scherpe klanken of krassende boventonen (vooral in het ruige 'Transmission') wissen dat vermoeden steeds uit. In het verrassende 'Cinabro' wordt de sax dan weer aangewend als percussie-instrument. Via ritmisch werk op de kleppen en een lage, aangehouden toon komt het geproduceerde geluid dicht in de buurt van de darbuka-klank. Het is dan al lang duidelijk dat in de bevreemdende wereld van Gianni Gebbia niet iedereen zich op zijn gemak zal voelen.
Dat is dan weer helemaal niet het geval voor het Amerikaanse Miss Massive Snowflake. Gitaren, bas, drums, vocals en een vleugje melodica of mandoline zorgen voor een vertrouwd poprock-geluid. Toch zorgen allerhande scherpe kantjes ook hier voor wat pit. Een onverwachte tempoversnelling, een improvisatiemoment en een schizofrene zanger die afwisselt tussen zingen, declameren en roepen. David Byrne, Robert Pollard en Jon Spencer flitsen hierbij op verschillende momenten wel eens door het hoofd. Vocale meerstemmigheid is de laatste jaren erg hip en dat is ook Miss Massive Snowflake niet ontgaan getuige het psychedelische 'Bender', dat wel erg flauwe lijnen tekst heeft, zoals "Scratch my back / and I'll pur like a cat". De galmende gitaarakkoorden zorgen dan weer voor een opwaardering in psychedelische jaren zestig-stijl, met The Velvet Underground als voornaamste inspiratiebron. Het resultaat is steeds van degelijke kwaliteit, maar het doet niet meteen verlangen naar meer, wat misschien toch wel de bedoeling is van deze korte "showcase" van tien minuten.
Een botsende combinatie, dat is het minste wat men kan zeggen van deze split tussen Gianni Gebbia en Miss Massive Snowflake. Voor luisteraars zonder oogkleppen zou dit wel kunnen werken, alleen is de kwaliteit van het materiaal te wisselvallig en te vrijblijvend.
Meer over Miss Massive Snowflake / Gianni Gebbia
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
