Miss Kittin, geboren in Frankrijk onder de naam Caroline Hervé, is al lang geen onbekende meer in de internationale dancescene. Haar opgemerkte vocale bijdragen aan electroclash-singles als Felix da Housecats 'Silver Screen Shower Scene' en The Hackers 'Frank Sinatra' zijn alom bekend, maar de artieste verwierf ook op eigen houtje roem met haar succesvolle dj-sets en mixplaten. Na haar debuut 'I Com' uit 2004 is 'Batbox' Hervés tweede album met uitsluitend eigen materiaal en het biedt precies hetzelfde als die vorige release: strakke electrobeats met gerecycleerde new wave-klanken en grimmige, nogal geforceerde teksten.
Miss Kittins zelfbewuste Eurotrash-accent heeft zijn fans, maar in sommige nummers op dit album is haar vocale prestatie even pijnlijk als haar rijmelteksten. Zo opent 'Batbox' met het weinig overtuigende 'Kittin Is High'. Als een hedendaagse Nico laat Hervé haar nadrukkelijke parlando galmen over evidente synthmelodieën en eenvoudige beats. Een sinistere vocale hook kan deze zoutloze track nog wat kruiden, maar één zwaluw maakt de lente niet. Het titelnummer lijkt vervolgens een afdragertje van Madonna, wat bepaald geen compliment is nu het vijftigjarige popicoon zich met zichtbare wanhoop vastklampt aan de snel evoluerende dancecultuur. In 'Solid as a Rockstar' weerklinkt de ennui van het jetsetleven met een helaas bijzonder vervelende song als resultaat. Het intrigerende, duistere 'Barefoot Tonight' begint als een Bauhaus-song met een overstuurde baslijn en doffe ritmeboxbeats. Ook hier werkt Hervés zang echter sterk op de zenuwen door een compleet gebrek aan gevoel voor metrum: de zangeres plaatst de ene foute klemtoon na de andere, alsof ze absoluut een rond voorwerp in een vierkante doos wil proppen.
Nochtans kan Hervé wel degelijk sterke zangprestaties neerzetten en op die momenten treedt haar Frans-Duitse tongval ook minder nadrukkelijk op de voorgrond. 'Play Me a Tape' is een verrassend ontroerende song schijnbaar geïnspireerd door de nouveau eighties-dance van The Knife's 'Deep Cuts'. De beste track op 'Batbox' is echter zonder twijfel 'Wash Me Dry': een ritmeloze, sombere track waarin Hervé haar desolate mineurtonen laat ronddwalen. De artieste weerstaat slim genoeg aan de verleiding om de opbouw/afbouw-structuur van deze song op een bepaald moment te verlaten en zich te buiten te gaan aan heavy stadionbeats, iets wat de bevreemdende atmosfeer zonder twijfel teniet had gedaan. Ten slotte is er nog het weinig originele maar daarom niet minder leuke 'Machine Joy': rechtdoorzeeë dancepop die succesvol kan afleiden van de zoals steeds verwaarloosbare tekst. Die enkele sterke tracks kunnen 'Batbox' echter niet redden: het gaat vervolgens weer helemaal bergaf in het starre 'Pollution of the Mind': een nauwelijks verhulde imitatie van Anne Clark die door de voorgekauwde synthgeluiden en de povere tekst eerder bij Milk Inc. dreigt uit te komen. Het minimalistische 'Metalhead' beschikt over enkele niet misse gimmicks, maar vervalt al snel in eentonigheid. Verder beperkt Hervé zich tot voor de hand liggende electrodance ('Sunset Strip', 'Playmate of the Galaxy'), die bijna als prefabmuziek kunnen beschouwd worden.
Miss Kittin staat vooral bekend als een electroartieste die met haar accentrijke vocals en opvallende look een gezicht heeft gegeven aan een hoofdzakelijk instrumentaal genre. Op 'Batbox' toont Hervé echter dat ze als muzikante en zangeres een pak minder te bieden heeft dan als dj: haar krampachtige teksten worden er door haar middelmatige producties niet aangenamer op. 'Batbox', waarop songs staan verzameld uit een periode van drie jaar, getuigt van een teleurstellende afwezigheid van talent: niet alleen zijn de meeste van Hervés nummers ondermaats, ook is haar geluid zelden meer dan een inspiratieloze kopie van die ondertussen overbekende electrosound. Het lijkt alsof de prinses van de eurotrash reeds vijf jaar na haar doorbraak een parodie van zichzelf is geworden.
Meer over Miss Kittin
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
