Nick Drake verdient een standbeeld. Dat moet ook Misja Fitzgerald – Michel gedacht hebben en prompt begon hij aan een album als eerbetoon. Het resultaat is een – over de kam geschoren – instrumentaal album vooral gebaseerd op akoestische gitaar. Slechts twee keer zijn vocalen aan de nummers gepast waarvoor een beroep werd gedaan op de stemmen van Me’shell Ndgeocello (‘Pink Moon’) en Hugh Coltman (‘Know’). Andere zeldzame passages zijn de inbreng van de lap steel van Thibaut Mullings (‘Things Behind The Sun’) en de harmonica van opnieuw Hugh Coltman (‘Know’). Meer op de voorgrond geplaatst, is de inbreng van Olivier Koundouno op cello, waarmee hij waar nodig wat extra volume aan de akoestische gitaarnummers geeft. Naast deze diverse instrumentale inbreng, zijn enkele nummers van effecten voorzien door Florian Monchatre (‘Things Behind The Sun’) of is een programmatieschema opgemaakt door Nicolas Repac (‘Pink Moon’ en ‘Things The Sun’).
Misja Fitzgerald – Michel is in een jazz-gitarist. Daardoor is bij een eerste aanblik de keuze voor een eerbetoon aan Nick Drake enigszins verrassend. De reden waarom hij kiest voor deze in 1974 overleden Engelsman, heeft te maken met persoonlijke motieven. Reeds als jonge knaap werd Fitzgerald – Michel geconfronteerd met de narratieve folk van één der grootste getormenteerde zielen uit de muziekwereld. Toen al raakte hij geïntrigeerd door de schoonheid, de magie, de uitgekiende harmonie en het rake van de nummers. Omwille van al die troeven was het voor de Fransman enerzijds een gevaarlijke opdracht, maar evenzeer een aanlokkelijke uitdaging om het werk van Nick Drake op eigenste wijze onder handen te nemen.
Misja Fitzgerald – Michel koos ervoor om eenvoud voorop te stellen en dus de verschillende nummers zo goed als mogelijk uit te kleden en zo hun respectievelijke essentie te behouden. Vijf van de elf nummers op het hommagealbum ‘Time Of No Reply’ komen van ‘Pink Moon’, hét album van Drake dat hij nagenoeg volledig vulde met zijn eigen stem en gitaar. Niet verrassend dus dat Fitzgerald – Michel hiernaar greep om zijn eigen gitaarinterpretaties uit te werken.
De klasse van een met zichzelf worstelend componist en de eenvoud van één enkele gitaar omhelzen elkaar tijdens de nummers waarin Fitzgerald – Michel het alleen probeert. ‘Which Will’, ‘Riverman’ en ‘Horn’ zijn stavende voorbeelden, ondanks de uiteenlopende sfeer. De eerste twee zijn eerder te omschrijven als verstild, terwijl ‘Horn’ veeleer uitgelaten is.
De nummers die een bredere invulling kregen – meer instrumenten, effecten of een programmatie – zijn moeilijker te benaderen. Zo is het eerste van vocalen voorziene nummer – ‘Pink Moon’ – een moeilijke bevalling. De eerste zin komt érg raak aan, maar na afloop van het nummer rijst er toch grote twijfel of dit nummer nood had aan deze vocalen. Het tweede nummer waarbij vocalen gevoegd werden, valt op door een subtielere aanpak. Hier wordt namelijk eerst een langgerekte aanloop genomen die opgehangen wordt aan cello en intense programmatie en pas op het einde voorzien wordt van een stem. Daardoor is de bijgevoegde stem onderschikt aan het nummer.
De lap steel, lichte ruis en zwevende echo’s van ‘Things Behind The Sun’ verdienen verder vermelding. Ze geven het lied het nodige volume en creëren een soort van magie die ook bij het originele nummer van Nick Drake te vinden is. ‘Way To Blue’ is een tragere versie dan het origineel. Dit pakt goed uit door de mooie, zelfs aangrijpende inbreng van de cello die echter soms de gitaar van Misja Fitzgerald – Michel dreigt te overstemmen.
‘Time Of No Reply’ is een eerlijke hommage aan Nick Drake, waarbij de nadruk en het respect duidelijk naar boven komen. Opvallend is bovendien dat Misja Fitzgerald – Michel met een jazz-achtergrond toch een erg sobere folksfeer weet te creëren. Een sfeer die bovendien soms een hoog soundtrack-gehalte heeft.
