Rocklegenden sterven nooit! De Amerikaanse horrorpunkers van Misfits blijven hardnekkig hun eigen weg gaan en pakken zo’n dertig jaar na het vertrek van het flamboyante boegbeeld Glenn Danzig uit met een zevende studioplaat en doorbreken daarmee een wachttijd van acht jaar op nieuw materiaal. Met oerlid Jerry Only, drummer Eric ‘Goat’ Arce (Murphy’s Law) en gitarist Dez Cadena (Black Flag) blijken de gelederen van dit vaak wijzigende gezelschap weer keurig gesloten en dat levert zestien vlotte, melodieuze punk rock’n’rollsongs op.
Halloween staat voor de deur, hoog tijd om deze doodskoppenband nog eens aan het woord te laten. Want naar goede gewoonte houdt ook nu de associatie met comic en b-horrortaferelen stand. ‘Curse of the Mummy’s Hand’, een instant klassieker waar de vibrerende grafstem van Only mooi boven de melodieuze sneltrein van de band uittornt, of afsluiter ‘Ghost of Frankenstein’ zijn titels die volledig voor zichzelf spreken. Spijtig genoeg vertaalt die gimmick zich niet altijd in muzikaal sterke momenten. Rechttoe rechtaan spel in drie of vier akkoordenschema’s zijn schering en inslag en ook zo oud als de straat. Catchy riffs of memorabele oneliners zijn dan weer uit den boze.
Waarom is het heerlijk tegendraads, bluesy gitaarspel van Cadena in de openende titeltrack quasi volledig weggemixt? Waarom is de stem van Jerry Only soms zo oppervlakkig en weinig overtuigend, maar wel op de voorgrond getrokken? Producer Ed Stasium (Ramones, Living Colour) legt niet altijd de juiste klemtonen en geeft dit verhaal ook soms wat weinig diepgang. Slechts een handvol tracks houdt de oude glorie hoog. ‘Jack the Ripper’ scheurt er lekker laag vandoor en gaat wel voor een sterke riff, snedige gitaarsolo en opzwepende samenzang. Opvolger ‘Monkey’s Paw’ haalt het ritme in een leuk surf-Beach Boyskader met bijbehorend, expliciet rock’n’rollritme. ‘Vivid Red’ haalt stevig uit door toevoeging van metalgitaren. Maar daarmee zijn de hoogste uitschieters ook zowat opgesomd. Zestien blijkt dan ook veel te veel om op de vork te nemen.
Het mooie artwork van dit album ten spijt, weten Misfits zich niet meer te onderscheiden in het punkrockwereldje. De band heeft zich misschien wat te veel tijd gegund voor het album ‘Devil’s Rain’ dat – zoals de heren het zelf noemen – vol “instant klassiekers” zou staan. In plaats daarvan is een lauwe punkrockplaat ontstaan waarvan zowat de helft van de tracks overbodig is.
