De Amerikaanse death / grindtank Misery Index heeft al enkele verpletterende releases uitgebracht; daarvan getuigen de langspeler 'Retaliate' en de 'Dissent EP'. Misery Index is het geesteskind van Jason Netherton en Mike Harrison, twee ex-leden van death / grindgiganten Dying Fetus. Dat beloofde al bij het ontstaan van de band en release na release heeft Misery Index die belofte waargemaakt met zijn allesvernietigende death / grind. Belangrijk daarbij is ook hoe de band het genre heeft geïnterpreteerd: de in-your-face aanpak uit de hardcore is aanwezig net als een belangrijk gehalte aan bombastisch, apocalyptisch gevoel. De belangrijkste invloed van de groep is ongetwijfeld het Engelse Napalm Death: Misery Index heeft zowel een muzikale als tekstuele gelijkenis met de grootvaders van de grindcore. Ook evenaart het Amerikaanse viertal de Engelsen in kracht en de spontaneïteit. Na een split cd samen met land- en genregenoten Commit Suicide keert Misery Index terug met een nieuw opus: 'Discordia'.
Na de verstoorde radio-intro breekt 'Unmarked Graves' uit met een reeks precisiebombardementen: blastbeats en donderende basdrumpassages volgen elkaar op en gaan vervolgens over in een hele variatie aan drumpatronen en furieuze gitaren die de luisteraar de grond in boren en aan het einde voor de totale vernietiging zorgen. Maar Misery Index is helemaal niet uitgezongen, het wordt alleen maar erger. 'Conquistadores' is ongetwijfeld het beste nummer van de hele plaat en bovendien ook het meest politieke. Bassist en bruller Netherton uit scherpe politieke kritiek op de olie-, geld-, en machtszucht van George W. Bush met metaforische verzen als "In the shadow of the crescent moon / the crucifix shines in its petrol graveyard / in what Gods name shall they rule? / the Cowboy and the Caliphate, in love with each other" . 'Meet Reality' en 'Dystopian Nightmares' dragen een catchy en mooi vleugje melodie mee zonder aan brutaliteit en snelheid in te boeten, wat Misery Index wel onderscheidt van de meeste genregenoten. De schitterende bombastische intro van 'Sensory Deprivation' klinkt als het einde van de wereld en na een minuut breekt de echte hel los: een drumartillerie stormt over snijdende gitaren, gevolgd door donkere melodieën en een heerlijke eindsolo. De titeltrack is het traagste nummer van de cd en het meest pakkende: gitaarmelodieën ebben voort op accentuerende drums van begin tot einde. De collectief eindigt kort en krachtig met 'Pandemican', waarop het opnieuw volop oorlog voert met bijtende gitaren en hakkende drums.
Misery Index neemt geen gevangenen op dit album: het viertal schopt en slaagt om zich heen als een wilde, maar berekent prachtig de variatie, invloeden en combinaties op 'Discordia'. Misery Index heeft zijn magnum opus gemaakt.
Meer over Misery Index
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
