De Zweedse band Misconduct lijkt perfect te passen in het ideale ‘ punkrock-plaatje’: een imposante hanenkam op de albumcover en een pakketje korte, strakke songs opgebouwd met powerchords en vlot meezingbare teksten. Veralgemenen is natuurlijk een slechte gewoonte; maar binnen de lijntjes kleuren is net wat zo’n band niét hoort te doen.
Misconduct heeft dan ook bitter weinig toe te voegen aan het genre. Op hun beste momenten klinken ze ergens tussen genrehelden Pennywise en Anti- Flag, exclusief de straffe songs weliswaar. Toch hebben ook zij hun uitschieters. Zo knalt ‘Out Of Reach’ lekker fijn met een stevig “rakketakkend” drumritme en de typische “whoohoo’s”. Ook ‘I Close My Eyes’ gaat goed: een pittig baslijntje wurmt zich door de breakdowns waarna het refrein aan een hoog tempo voorbij zoeft. Helaas is het merendeel van het album voorspelbaarheid troef, voor verrassende structuren en tempowisselingen hoeft men hier niet uit te kijken. De leadgitaar doet zijn hoge licks over de gebruikelijke akkoordenschema’s terwijl de zanger moord en brand schreeuwt. Tekstueel hangen ze echter ook in de middenmoot: politieke en persoonlijke issues passeren de revue zonder echt te raken.
Het gebrek aan originaliteit valt uiteindelijk nog door de vingers te zien - er is immers geen reden om een grootschalige ommekeer van een doorwinterde punkband te verwachten - maar verder klinkt het resultaat toch veel te afgelikt en safe. Het ruwe punk kantje wordt afgedekt en men schommelt voortdurend tussen mainstream poppunk en punkrock. Een combinatie die wel eens een wrange nasmaak kan opleveren. Neem daarbij nog eens de geheel irrelevante atmosferische epische intro en de studio-effectjes die te pas en te onpas opduiken, en de geloofwaardigheid krijgt een flinke deuk. De overbodige afsluiter ‘Side By Side, Pt. 2’ is daarvan het dieptepunt: deze emotionele “ballad”, begeleid door een gastzangeres en dramatisch aangedikt met akoestische gitaar, haalt heel het album onderuit. Wég punk.
Niet dat Misconduct daarom faalt over de hele lijn, ‘One Step Closer’ ligt vlot in het gehoor en doet het uiteindelijk toch beter dan de poppunk die de hitparades belaagt. Tevens weet de typische energie nog zijn weg te vinden doorheen de plaat. Live zullen de songs ongetwijfeld aanzetten tot samenzang, maar op cd blijft het niet meer dan een tussendoortje.
Meer over Misconduct
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
