Alien, ruimtestation of abstracte neontekening? Feit is dat het artwork van de zwarte, eerste volwaardige langspeler van het ambientproject Misantronics een duister mysterie uitstraalt. Laat dat nu net twee zaken zijn die duidelijk aanwezig zijn in de holle darkambient van deze relatief jonge Antwerpse klankfetisjist.
Droog tikkende beats, enkele welgemikte echo’s en een constant bewegende, luidruchtige gloed die lijkt op de fonkelende stuwkracht van een UFO, daarmee gaat Misantronics aan de slag. Vanwaar dan het etiket ‘dark’? Dat is afkomstig van donkere ondertonen en wat dwangmatige drones die afstammen uit ondermeer een verleden in het noisegezelschap Im 
rod. Die dikken de op zich al sterk dominerende, sferische laag nog meer aan.
Negen downtempo tracks (met buitenaardse, abstracte titels) op rij duwt Misantronics stevig de schuiven open en probeert hij te goochelen met balansen. ‘Mi Nahi’ lijkt aanvankelijk een glijdende en dromerige ambientplaat, maar blijkt in feite een overstelpend, lawaaierig geheel dat liever op twee dan op drie dimensies mikt. Probleem: daardoor gaan registers vaak in het rood en wordt de wind te overheersend, zodat details afvlakken in een overdonderende ruis die de geluidsinstallatie aantast. Als in een ten top gedreven ‘Khota’ dan nog eens plots opdoemende, bovenop liggende radiostemsamples opduiken, komt het geheel wat onbeholpen over.
Gelukkig gaat het hem niet enkel om digitale stuwkracht, maar wordt ‘Maandamano’ verrijkt met tribaldrums en roffelpercussie die een mooi kader scheppen tegen een donkere, vage gloed en het nummer de ruimte geven om te groeien. Ook ‘An’Ya’ probeert openheid te vinden, door stompende baspulsen en zwaar hakkende dubs. Vrolijk klinkt dat in geen geval, buitenaards zeker wel. Die houvast die Misantronics hier en daar biedt, is dan ook uitermate welkom. Minpunt is dan weer dat de trage tracks verschijnen en verdwijnen doordat sferen in- en outfaden, maar nooit een echt begin of eind krijgen.
‘Mi Nahi’ is niet de eenvoudige droomplaat die ze aanvankelijk lijkt. De combinatie van donkere, zwevende soundscapes en minimaal tikkende drumpatronen blijkt niet enkel vrij zwaar, maar vooral de wens naar luidruchtigheid die zich vertaalt in overproductie, zorgt voor penibele situaties. Desalniettemin pakt dit album soms uit met een doordachte finesse en subtiele detailgeluiden, wat de totaalbeleving nog meer bevreemdend maakt.
