Mintzkov, vroeger Mintzkov Luna, heeft een tweede langspeelplaat uit. Een deel van hun naam hebben ze van zich afgeworpen, de reputatie een dEUS-kloon te zijn helaas niet.
Een groot deel is uiteraard het gevolg van de hese, doorrookte stem van zanger Philip Bosschaerts. Maar ook de half dreunende, half zachte gitaarriffs en de uitgesponnen brugjes en solootjes op het einde van de songs doen onbewust aan dEUS denken.
Op zich is dat uiteraard geen verwijt en de plaat is dan ook verre van slecht. Het album gaat knallend van start met 'Life after Fire'. Krachtige gitaarriffs ondersteund door een strakke drum. Ook de single 'One Equals a Lot' en 'Return & Smile' zijn knappe, recht door zee rockplaten. Het samenspel tussen gitaar, drum en bas is verzorgd, de lyrics verre van banaal en de melodieën zeer meezingbaar. '360°' scheurt ook aangenaam, maar is toch iets minder sterk dan het openingstrio om de eer van titeltrack te beurt te vallen.
'Ruby Red' maakt dan weer ontzettend veel kans de volgende single te worden. Het is een zeer gevarieerde song met een prachtig refrein. Bovendien krijgt bassiste Lies Lorquet eindelijk evenwaardige zanglijnen. Het is de duozang tussen Lorquet en Bosschaerts die de song naar een hoger niveau tilt. Niet toevallig zijn de twee nummers waarin de twee in dialoog treden de beste van de plaat (naast 'Ruby Red' ook 'One Equals a Lot'). Het is dan ook jammer dat dit niet in meer songs gebeurd, vermits dit toch het element is waardoor Mintzkov zich van andere groepen en van die ene band met wie ze altijd vergeleken worden kan onderscheiden. 'Miles Ahead' is dan de obligate 'trage' op de plaat, al kan je het toch niet echt een ballad noemen. Het is eerder een rustpuntje tussen de vluggere en luidere nummers. Op 'Let's Talk Things over' lijkt de inspiratie wat weg. Ook uit 'The State we're in', 'Title you' en 'Sugar Rush' blijkt wat een beetje het tweede grote probleem (naast de eeuwig durende dEUS-vergelijking) van Mintzkov is. Hoe knap de songs individueel ook mogen zijn, ze trekken allemaal iets te veel op elkaar. Dit is ook wel het gevolg van het beperktere stembereik van Bosschaerts, waardoor hij weinig echt hoogtes of laagtes durft opzoeken. Dit is ook duidelijk te horen in 'Hitman', de afsluiter van de plaat, dat verder een zeer catchy groove naast de rockende gitaren plaatst. De geduldige luisteraar krijgt er tenslotte ook nog een rustig bonustrackje bij.
Kortom, dit plaatje is wel ok. Geen superplaat door iets te weinig variatie en gezang van Lies Lorquet, maar een zeer degelijk rockalbum.
Meer over Mintzkov
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
