Minizza bestaat sinds 2001, toen Franck Marguin en Geoffroy Montel na een elektronicafestival in Lyon besloten om samen muziek te beginnen maken. De heren vormen zoals hun groovende landgenoten Daft Punk een partnerduo dat zijn beats en blieps aanvult met elektrische en akoestische instrumenten. Op hun debuutalbum 'Music for Girls' wordt niet zo resoluut gefeest en waagt Minizza zich ook aan chanson en elektro, wat een erg gevariëerd resultaat oplevert, echter zowel genrematig als op het gebied van kwaliteit.
De groep heeft in het elektronicamilieu al een bescheiden naam voor zichzelf gemaakt met enkele remixen, waaronder een versie van Röyksopps 'Poor Leno'. Minizza's eerste langspeelalbum met eigen werk valt op sommige plaatsen te vergelijken met de poppy dance van de vernoemde Noren, maar het keurslijf van toegankelijke en dansbare songs blijkt wat te strak voor het duo. Hoewel er parels op 'Music for Girls' staan, valt de cd als geheel een beetje tegen door een te grote drang naar variatie en simpelweg enkele zwakke songs. Opener 'Y a-t-il de l'eau sur Mars?' is nochtans veelbelovend: experimentele noise gaat na enkele minuten over in een repetitief instrumentaal stuk dat door de bevreemdende, licht onaardse sfeer van de latere Aphex Twin had kunnen zijn. De plaat komt echter pas los met 'Monoball', dat Minizza's grootste troeven verenigt: electropop met komische vocoderzang (zodat bijna elke song een andere zanger/es lijkt te hebben), met steeds een stevige injectie kitsch. Deze vrolijke single is opgebouwd uit Nintendo-deuntjes en gaat over een man met één testikel. Humor is echter geen verplichte kost op 'Music for Girls': het aangrijpende 'Les lois ne mentent' of 'Winning a Battle, Losing the War' zijn songs waarin onder de koele, schijnbaar emotieloze muziek een diepgaande droefheid schuilgaat. Helaas is de balans tussen koude elektronica en pathetiek van een onstabiele aard en dat gaat ten koste van missers als het chansonachtige 'Mutilé de guerre' of het bijzonder irritante 'Demon Lover (She's a)'. Het aan Depeche Mode herinnerende 'Globally Yours' zou dan weer een goede (maar veel te lange) single kunnen geweest zijn, ware het niet dat de stem hier in haar pure vorm op band werd gezet. Hierdoor wordt duidelijk dat Marguin noch Montel over gouden stembanden beschikken, terwijl door hun soms tenenkrullende accent de vraag rijst waarom ze zich niet gewoon tot de eigen landstaal hebben beperkt. Voeg daarbij nog de vergeetbare ambient van de twee laatste tracks 'En forêt' en 'Juste avant l'orage' en 'Music for Girls' belandt aan gene zijde van de applausmeter.
Minizza beschikt over potentieel, maar is niet duidelijk genoeg in zijn opzet, noch zijn beide artiesten voldoende gefocust op de continuë kwaliteit van dit eerste album. 'Music for Girls' is daarom een eerder wisselvallig werk, dat evenwel over enkele toppers beschikt. Marguin en Montel weten hoe een degelijke electropopsong in elkaar zit, maar lijken, misschien in een poging hun brede muzikale interesses te etaleren, wat te vaak op een zijspoor te belanden.
Meer over Minizza
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
