Welke industrial –en/of metalfanaat Ministry nog altijd niet kent, heeft geen gat maar een krater in zijn cultuur. Deze groep, onder leiding van Al "Alien" Jourgensen, is namelijk de pionier in de industrial en in het industrieel metaalgenre. Met het schokkende 'Land of Rape And Honey' werd Ministry iets totaal anders dan de doorsnee danceband op debuut 'With Sympathy'. Het vaak overziene maar waardige 'The Mind Is A Terrible Thing to Taste' maakte baan voor het essentiële Ministry-album: 'Psalm 69: The Way to Succeed And The Way to Suck Eggs'. De band kwam vooral terug te staan in de spotlights van de metalscène met zijn drieluik tegen de Bushadministratie: het fantastische 'Houses of The Molé', het uitstekende industrial thrash metalwerk 'Rio Grande Blood' en nu het laatste 'The Last Sucker'. Belangrijk hierbij is dat Jourgensen naast industrialpionier ook een van de eerste Amerikaanse artiesten was die zich vanaf het begin publiekelijk uitsprak tegen Bush. Het is dan ook zeer spijtig dat Ministry gaat stoppen na 'The Last Sucker', maar ze doen het wel met een knaller van jewelste.
Het industriële, thrashende totaalbeeld dat 'The Last Sucker' schept is trager en iets minder furieus dan zijn voorganger 'Rio Grande Blood', maar daarom niet minder dreigend en zwaar, toch wel twee grote componenten van Ministry's uniek gitaargedreven en elektronisch geluid. Nummers als 'Life Is Good' (ironie!) en 'The Dick Song' (Al heeft het hoog op met Dick Cheney) beuken midtempo met heerlijk onrooskleurige keyboard- en gitaarlagen over de ritmesectie van hakkende gitaren, drums en beats. Opmerkelijk zijn de drie opeenvolgende thrashers 'No Glory' (met wat lekkere oude school punkinvloeden en idem attitude), 'Death And Destruction' (waar Bush' schranderheid zwaar uitgelachen wordt) en 'Roadhouse Blues', een cover van The Doors (!) die eerder een staaltje zware jaren tachtig thrash metal laat zien dan een nummer van Morrisons band. Aan het industriële punknummer 'Die in A Crash' en de twee epische, trage delen 'End of Days (Pt. 1)' en 'End of Days (Pt. 2) verleent niemand minder dan Burton C. Bell (zanger van Fear Factory) zijn typische brul en schreeuwende melodische zang. Terwijl het eerste deel zo'n drie minuten en half duurt en doorspekt is met lekkere zware, groovende en volle gitaarriffs, duurt het tweede een dikke tien minuten met melodieuze, sfeervolle gitaarakkoorden en solo's. In het refrein zingt een koor zeer sereen "It's just the end of days...", terwijl Jourgensen met een coole basstem deze woorden herhaalt en Bell heerlijk brutaal zijn strot eruit schreeuwt.
Ministry eindigt zijn briljante, shockerende en activerende (!) muziekcarrière met een schitterend, gevarieerd plaatje dat 'The Last Sucker' heet en de band blaast tegelijkertijd een frisse wind in de rock- en metalwereld. De invloed van Ministry en Jourgensen is nu al eindeloos en eeuwig en zal ook zo blijven. Vaarwel, Uncle Al, u zult gemist worden.
Meer over Ministry
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
