Veel culturele activiteit is een teken van welvaart. Het gaat dus blijkbaar goed met de economie in Leuven. Anderhalf jaar na een finaleplaats op Humo's Rockrally pakt singer / songwriter Milow ofte Jonathan Vandenbroeck uit met een mooie, broze debuutplaat. Een warme, lieflijke stem en zachte kampvuurgitaarmelodieën laten de troubadour in de voetsporen treden van stadsgenoten Nona Mez, Anton Walgrave en Tom Helsen. Nochtans benadert deze zanger met zijn ontroerende en romantische intonatie meer de muziek van miskend songschrijver Tom Vanstiphout. Met gastmuzikanten als Frederik Sioen, Johannes Verschaeve (The Van Jets) en Sergej Van Bouwel (Absynthe Minded) heeft Milow alle troeven in handen om een leuke plaat te presenteren.
Jonathan is slechts vierentwintig lentes jong. Toch bezit hij voldoende bagage na meer dan tien jaar muzikale activiteiten om in alle volwassenheid zijn ziel bloot te leggen. 'The Bigger Picture' omschrijft dan ook met verve het maatschappelijke levenskader van deze prille zanger op een emotionele, aangrijpbare wijze. De eenvoud van simpele gitaarliedjes wordt daarbij ten gepaste tijde verrijkt met wat strijkers, piano of klokkenspel. Het eindresultaat bestaat uit tien zachte, lieflijke ballades met een akoestische basis die geschreven lijken voor het haard- of kampvuur. Het lijkt wel of Milow zich voor de neus van de luisteraar heeft neergezet. Voor dat rechttoe rechtaan geluid met zelfs een wat bewust verouderde bijklank is geluidskunstenaar en rechterhand Nigel Powell verantwoordelijk, die zijn sporen verdiende in de pré-Radiohead band The Unbelievable Truth. Iets killere, akoestische nummers liggen mooi ingebed in een warme basgloed. Zo toont dit plaatje een subtiele, geheel niet opdringerige balans die strookt met de oprechte zang van Milow. Toegegeven, het ontbreekt af en toe aan spannende melodieën of intrigerende refreinen om het volle half uur even boeiend te blijven, maar de cd blinkt wel uit in zijn melancholische sfeer. Te weten dat het geheel op een luttele acht dagen opgenomen is, spreekt toch weer in het voordeel van deze jonge snaak. Laat er dan maar eens een minder hip liedje als 'Stepping Stone' tussensteken. Potentiële hits als 'One of It' (met apart solerende elektrische gitaar in de achtergrond) of het leuke 'Little More Time' doen alvast stevig hun best om deze plaat onvergetelijk te maken. Doe daar dan nog een intieme parel als 'Until the Morning Comes' bij, dat op een voorzichtige countrybegeleiding voort hobbelt en waarin contrabas, cello en viola mooi gedijen en 'The Bigger Picture' overtuigt met gemak.
Internationale of uitzonderlijke klasse hoeft dit debuut niet na te streven. De oprechte zielsroerselen en dromerige gedachtewandelingen van Milow geven blijk van een groot vermogen als tekstschrijver. Een iets beter gevoel voor vlotte melodielijnen betekent een belangrijke toekomst in de Vlaamse muzieksector; een rijke stem en een vlotte gitaar zorgen wel voor de rest.
Meer over Milow
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
