Dit mag dan misschien het debuutalbum bij ESC zijn, toch is er een kenmerk dat Mike Stern van zijn vorige album behoudt: de aanwezigheid van zang. Hiervoor heeft hij een beroep gedaan op de prachtige stem van Elizabeth Kontomanou. Verder laat Stern zich omringen door saxofonist Kenny Garret, die op op 'These Times' een grote rol speelt, drummer Vinnie Colaiuta en drie bassisten: Will Lee, Victor Wooten en Richard Bona. Deze fantastische groep wordt nog aangevuld met de percussionisten Arto Tuncboyaciyan en Don Alias en de pianist - producer Jim Beard. Hoewel er zang aanwezig is, blijft de nadruk toch op het instrumentale liggen.
Wat opvalt is de klank van de groep. Er is duidelijk getracht meer een live klank te creëren. Zo is er tijdens de solo's interactie tussen solist, bas en drums, wat bij vorige albums van Mike Stern vaak niet echt het geval was. Toch blijft alles nog een beetje steriel en soms te afgewerkt klinken. De chorus en distortion die de klank van Stern maken blijven natuurlijk alom tegenwoordig. Er zijn in de composities van Stern duidelijk verschillende invloeden merkbaar. Dit album is een amalgaam van funk, rock, Arabische muziek en jazz. Dat is bijvoorbeeld al onmiddellijk te horen in het eerste nummer: een New Orleans second line groove met daarboven de Arabische klank van de sopraansax. Door de gitaarsolo met distortion neemt ook het rockgehalte van het nummer enorm toe. Een ander voorbeeld is het nummer 'Street Rhyme'. Dit is gebaseerd op een kinderlied, maar door de percussie heeft het iets weg van wereldmuziek. Stern heeft gezorgd voor een goede afwisseling tussen hevige nummers en ballades. Spijtig dat niet alle ballades even lang kunnen blijven boeien. Een van de beter ballades is 'Avenue B'. Hier spelen de sax en de gitaar het thema unisono. Door de zangerige klank van de sax lijkt het thema gezongen. In de ballade 'I Know You' past het banjospel van gastmuzikant Bela Fleck perfect bij de falsetstem van Bona. Jammer dat het resultaat toch ietwat melig overkomt. Waar bij veel muziek percussie vaak iets overbodigs is, past het hier echt. De percussie is vaak subtiel aanwezig, maar zorgt voor wel voor de juiste sfeer. Het beste voorbeeld hiervan is het nummer "What You Believe". Het is een soort folk nummer waarin Richard Bona zingt en bas speelt. Er komen in dit nummer geen drums aan te pas, enkel percussie. Het nummer begint heel zacht, maar op het einde klinkt het zo vol dat je de drums niet gaat missen. Verder is er nog het up-tempo nummer 'Remember' dat opgedragen is aan de in december 2002 overleden tenorsaxofonist Bob Berg. In dit nummer zorgt de ritmesectie, die bestaat uit bassist Victor Wooten en drummer Dennis Chambers, voor de brandende energie waarboven tenorsaxofonist Bob Franceschini een solo speelt met de enorme energie die ook Bob Berg had. En als afsluiter is er nog het funky nummer 'Last One Down'. De belangrijkste rollen op solovlak op dit album zijn weggelegd voor de gitaar en de sax. Op heel de cd is geen enkele drum- of bassolo te horen en enkel in het laatste nummer krijgt de piano een solomoment. Kenny Garret en Stern nemen dus samen de rol van solist op zich, maar doen dit dan ook wel goed!
'These Times' is zeker geen typische jazzplaat. Met deze mix van verschillende genres en de combinatie van instrumentale en vocale nummers toont Stern aan dat hij openstaat voor vernieuwing. Zijn typische klank blijft hij natuurlijk behouden. Spijtig dat het vocale aspect niet echt een meerwaarde bijbrengt. Misschien moet Stern zich toch bij instrumentale muziek houden.
Meer over Mike Stern
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
