Met ‘Stories and Negotiations’ verschijnt het derde en laatste deel van ‘People, Places & Things’ het project waarmee drummer Mike Reed de schijnwerpers zet op de jazz uit het Chicago van de tweede helft van de jaren ’50. Daarvoor gaat Reed verder dan het louter interpreteren van muziek uit deze periode: het repertoire van ‘Stories en Negotiations’ bestaat uit stukken van Chicagoans als Sun Ra, Wilbur Campbell, Clifford Jordan of John Jenkins, aangevuld met drie composities van Reed. Chronologisch gezien is ‘Stories and Negotiations’ eigenlijk het tweede deel uit de trilogie. De opnames van dit album dateren immers van voor die van de tweede plaat ‘About Us’.
Voor ‘Stories and Negotiations’ vult Reed zijn vaste kwartet (met de saxofonisten Greg Ward en Tim Haldeman en bassist Jason Roebke) aan met trombonist Jeb Bishop en enkele oudgedienden van de Chicago-jazzscene: Art Hoyle, Julien Priester en Ira Sullivan. Opmerkelijk aan deze bezetting is de dubbele aanwezigheid van trombone en tenorsax, waardoor de band meer dan eens als een volwaardige bigband gaat klinken. Deze invloed wordt nog prominenter wanneer in de gearrangeerde thema’s de instrumenten in groepen aangewend worden en er een zekere gelaagdheid ontstaat. In de begeleiding onder de solo’s is er echter minder arrangement te bespeuren. Meer uitgewerkte inbreng van de begeleidende blazers had hier een meerwaarde kunnen opleveren, zeker omdat de ruimte die ontstaat door de afwezigheid van de piano heel wat mogelijkheden biedt.
In plaats daarvan wordt het bedje voor de solisten gespreid door de stevige swingtanden van Reed en Roebke. Of het nu om uptempo bop gaat of om een klassieke slenteraar, in alle tempi vormen de twee een vehikel waarop de anderen dankbaar melodisch kunnen meesurfen. Daarbij ligt de nadruk duidelijk op melodie en harmonie en minder op kracht, overblazen of andere effecten, ook wanneer in een vrije passage of bij een collectieve improvisatie de teugels wat losgelaten worden.
De sterkste solist is ongetwijfeld altist Greg Ward. Met zijn sappige toon, verrassende, maar niet bruuskerende wendingen en zijn souplesse klinkt hij fris en laat hij horen dat swing nog lang niet dood is. Minder gemakkelijk gaat het voor Art Hoyle die nog wel de ideeën heeft, maar die bij een hoger tempo niet of moeilijk uitgesproken krijgt. In ‘Third Option’ lost hij dit mooi op door vrij boven de begeleiding uit te zweven, maar wanneer hij een versnelling hoger probeert te schakelen, komt hij qua articulatie in de problemen.
Hoe sterk het geheel van ‘People, Places & Things’ kan draaien, wordt duidelijk in Sun Ra’s ‘El is a Sound of Joy’. De intro bestaat uit een stap voor stap opgebouwd polyfoon kwartet van tenorsaxen en trombones, waarbij de basismelodie gestaag doorloopt. Wanneer de swinggroove en de resterende muzikanten worden binnengebracht door Reed, ontstaat een eerste kolkende moment, een fenomeen dat ook na de dubbele trombonesolo (ideaal om de korrelige sound Bishop en de lichte van Priester met elkaar te vergelijken) nog eens opduikt, wanneer een collectieve improvisatie op een duidelijke groove voor een quasireligieuze extase zorgt. Echt knallen is het niet, maar dat hebben Reed en zijn collega’s dan ook niet nodig om hun (swing)boodschap over te brengen.
Meer over Mike Reed's People, Places & Things
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
